سیاست فضایی

سیاست فضایی یک فرایند تصمیم‌گیری سیاسی و استفاده از سیاست‌های عمومی کشور (یا مجموعه‌ای از کشورها) در مورد پرواز و استفاده از فضای بیرونی زمین، هم برای اهداف غیرنظامی (علمی و تجاری) و هم برای اهداف نظامی است. پیمان‌های بین‌المللی، مانند پیمان فضای بیرونی امضاشده در سال ۱۳۴۶ خورشیدی، تلاش می‌کنند تا حداکثر استفاده‌های مسالمت‌آمیز از فضا را به حداکثر برسانند و نظامی‌سازی فضا را محدود کنند.

سیاست فضایی با سیاست علمی در هم تنیده‌است، زیرا برنامه‌های ملی فضایی اغلب در علوم فضایی و همچنین در زمینه سیاست دفاع برای برنامه‌هایی مانند ساخت و توسعه ماهواره‌های جاسوسی و جنگ‌افزارهای ضدماهواره سرمایه‌گذاری می‌کنند. این سیاست همچنین شامل مقررات دولتی فعالیت‌های شخص ثالث مانند ماهواره‌های ارتباطاتی تجاری و پروازهای خصوصی است.[1]

سیاست فضایی همچنین شامل ایجاد و استفاده از قانون فضا و باعث پیدایش سازمان‌های حمایت از فضای بیرونی می‌شوند تا آن‌ها از دلیل اکتشافات فضایی حمایت کنند.

قانون فضا

قانون فضا حوزه‌ای از قانون است که شامل قوانین ملی و بین‌المللی حاکم بر فعالیت‌ها در فضا است. در حال حاضر پنج پیمان وجود دارد که بدنه حقوق بین‌الملل فضایی را تشکیل می‌دهد.

خط‌مشی فضایی براساس کشور

اتحاد جماهیر شوروی

اتحاد جماهیر شوروی با راه‌اندازی اسپوتنیک-۱ اولین ماهواره خود، در تاریخ ۱۲ مهر ۱۳۳۶ خورشیدی به اولین کشور باشگاه فضایی تبدیل شد.

منابع
  1. Goldman, Nathan C. (1992). Space Policy:An Introduction. Ames, IA: Iowa State University Press. p. vii. ISBN 0-8138-1024-8.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.