سپر (زمین‌شناسی)
سپر (Shield) در زمین‌شناسی به سرزمین‌های بسیار قدیمی که به‌صورت پیچیده و درهم بوده و در مقیاس وسیع حالت تحدب دارند گفته می‌شود. سپرها اغلب از نوع سنگ‌های دگرگون‌شده و پیچیده تشکیل یافته‌اند و گاهی توسط توده‌های بزرگ آذرین قطع شده‌اند. این زمین‌ها کمتر تحت تأثیر چین‌خوردگی قرار گرفته‌اند و رسوبات کمتری آن‌ها را پوشانده‌اند.[1] سپرها مناطق پایداری هستند که به سمت بالا و پایین حرکتی ندارند و همچنین از نظر ایزوستازی نیز در حالت تعادل هستند.
پراکندگی سپرها در سطح زمین (رنگ نارنجی)
مهم‌ترین سپرهایی که مربوط به پرکامبرین می‌باشند عبارتند از:
- سپر بالتیک: شامل مناطق مختلف اروپا (رشته‌کوه هبرید، اسکاتلند، توده آرموریکن و بوهم)
- سپر کانادا
- سپر آفریقا
- سپر گویان
- سپر برزیل
- سپر آمریکای جنوبی
- سپر هند
- سپر چین و سیبری
- سپر اسکاندیناوی
در چین، سیام و عربستان نیز مناطقی وجود دارند که از نظر تکتونیکی نیمه‌ثابت هستند.[2]
منابع
- زمین‌شناسی تاریخی، محمد داستان‌پور، دانشگاه شهید باهنر کرمان، ۱۳۷۳.
- فرهنگ واژه‌های ژئومورفولوژی، مسعود معیری، انتشارات دانشگاه اصفهان، ۱۳۹۰، شابک: ۳-۰۲۵-۱۱۰-۶۰۰-۹۷۸.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.