سرقویتی بیگی

سرقویتی بیگی (به انگلیسی: Sorghaghtani Bekitranslate) همسر تولی‌خان؛ پسر چهارم چنگیز خان و مادر هولاکو، منگوقاآن، قوبلای‌خان و آریق بوک بود. او به مذهب عیسوی ایمان داشت. او برادرزادهٔ اوانگ خان آخرین پادشاه قوم کرائیت بود و بزرگ‌ترین خاتون مغول به‌شمار می‌آمد و یکی از قدرتمندترین و شایسته ترین افراد امپراتوری مغول بود و تصمیمات سیاسی را در زمانی اتخاذ می کرد که سرنوشت امپراتوری به کلی عوض شده و از مغولان بی سواد و وحشی به سوی پیشرفت و فرهنگ مدرن سوق داد، با توجه به تأثیر بسیار زیاد وی در چنین نقطه حساس امپراتوری مقتدر مغول، او به احتمال زیاد یکی از بانفوذترین و قدرتمندترین زنان تاریخ جهان بوده است. او زنی بسیار باوقار، با تدبیر و کفایت و کاردان و باعقل بود، او نفوذ قدرتمندی بر شوهرش و تمانی فرزندانش داشت چنان که هیچ یک از آنها از دستورات و فرامین او سرپیچی نمی کردن بلکه با جان و دل قبول می کردند.

جعبه اطلاعات این نوشتار، نیازمند ترجمه است. خواهشمند است این کار را با توجه به متن اصلی و رعایت سیاست ویرایش، دستور خط فارسی و برابر سازی به زبان فارسی انجام دهید. سپس این الگو را از بالای صفحه بردارید.

سرقویتی بیگی
سرقویتی بیگی
The Christian queen Sorghaghtani with her husband, تولی‌خان. رشیدالدین فضل‌الله همدانی، early 14th century.
خاتون بزرگ امپراتوری مغول
سلطنت	۱۲۰۴–۱۲۵۲
زاده	مغولستان
درگذشته	۱۲۵۲
آرامگاه	گانسو (at کلیسا (ساختمان))
همسر(ان)	تولی‌خان
نام پسامرگ Empress Xianyi Zhuangsheng (顯懿莊聖皇后)
خاندان	Keraite
پدر	Jakha Gambhu, brother of Ong Khan
دین و مذهب	Nestorian Christianity

او در طول زندگی اش به بخشش و کرم شهره بود و در اثر همین دل رئوف اکثر امرای و مسئولان رده بالای مغول و لشکریان را با خود یکی کرده بود و اطاعت مطلق همه آنها را برای خود و فرزندانش بدست آورد و اوگتای قاآن (پسر سوم چنگیز) پس از مرگ برادرش تولی، او و پسرانش را بسیار زیاد عزیز و محترم می‌دانست و اوگتای قاآن اقتدار بزرگ و پایدار برای سرقویتی بیگی داد تا همچنان در کلیه امور حکومتی مشارکت فعالی داشته باشد و حتی اوگتای قاآن در تمامی کارها به نظر سرقویتی بیگی عمل می‌کرد و رائ وی در کارهای سیاسی تعیین کننده بود. این زن با آنکه مسیحی بود به هیچ وجه از خود تعصب نشان نمی‌داد و نسبت به رعایای مسلمانان ممالک تحت سلطهٔ خاندان چنگیز به مهربانی و رأفت رفتار می‌کرد چنان‌که مخارج تأسیس مدرسه‌ای را در بخارا داد و موقوفاتی جهت آن معین کرد و یکی از علمای بزرگ مسلمان را به ادارهٔ آن گماشت.[1]