زنون هگزافلوئورو پلاتینات

زنون هگزافلوئورو پلاتینات محصول واکنش پلاتین هگزا فلوراید و زنون است که می‌توان در این آزمایش ثابت کرد که گازهای نجیب هرچند کم ولی واکنش پذیری شیمیایی دارند. این آزمایش توسط نیل بارتلت در دانشگاه بریتیش کلمبیا انجام شد، که این ترکیب «−[Xe+[PtF۶» تشکیل شد. اگر چه آزمایش‌های بعدی نشان می‌دهد که محصول بارتلت احتمالاً به نمک این ترکیب تبدیل شده بود ولی در آزمایش‌های تکمیلی این ترکیب هیچ گونه نمک شناخته و مشخصی نداشته‌است.[1]

زنون هگزافلوئورو پلاتینات
شناساگرها
شماره ثبت سی‌ای‌اس ۱۲۰۶۲-۱۸-۹
خصوصیات
فرمول مولکولی -[Xe+[PtF6
جرم مولی 440.367
شکل ظاهری جامد نارنجی رنگ
به استثنای جایی که اشاره شده‌است در غیر این صورت، داده‌ها برای مواد به وضعیت استانداردشان داده شده‌اند (در 25 °C (۷۷ °F)، ۱۰۰ kPa)
Infobox references

تشکیل

«زنون هگزافلوئورو پلاتینات» از زنون و پلاتین هگزا فلوراید (PtF۶) به شکل یک محلول گازی در هگزا فلوراید گوگرد (SF۶) تشکیل می‌شود. واکنش دهنده در ۷۷ کلوین ترکیب و به آرامی گرم می‌شوند و این کنترل واکنش را ممکن می‌سازد.

ساختار

مواد شرح داده شده، به عنوان «زنون هگزافلوئورو پلاتینات» ممکن است در اصل −[Xe+[PtF۶ نباشد. مشکل اصلی با این فرمول «+Xe» است، که یک رادیکال آزاد است و به اتم +XeF. بنابراین بارتلت کشف کرد که Xe دچار واکنش‌های شیمیایی دیگری شده‌است.[2] آزمایش‌هایی نشان می‌دهد که محصول بارتلت احتمالاً شامل: −[XeF]+[PtF۵] یا [XeF]+[Pt۲F۱۱]بوده‌است.[3][4]

تاریخچه

در سال ۱۹۶۲ نیل بارتلت مخلوطی از پلاتین هگزا فلوراید و گاز و اکسیژن تشکیل که ترکیبی جامد است کشف کرد.[5][6] این ترکیب قرمز و جامد، به دی اکسیژنیل هگزافلوئورو پلاتینات یا −[O۲+[PtF۶ تبدیل شد. بارتلت متوجه شد که انرژی یونیزاسیون برای اکسیژن (۱۱۷۵ kJ mol-۱) بسیار نزدیک به انرژی یونیزاسیون برای زنون (۱۱۷۰ kJ mol-۱) است؛ او از همکاران خود خواست که به او مقداری زنون بدهند «به طوری که او بتواند واکنشی را امتحان کند»،[7] او پیش بینی کرد که زنون با PtF۶ واکنش می‌دهد. اگر چه این محصول احتمالاً مخلوطی از چندین ترکیب دیگر بود بارتلت اثبات کرد که این ماده جزو ترکیبات یک گاز نجیب است. کشف او نشان می‌دهد که در این روش جدید ترکیب شیمیایی اغلب منجر به ناخالص محصولاتی چون گازهای نجیب می‌شود. پس از این کشف بارتلت ترکیبات زنون بیشتری گزارش شده‌است از جمله XeF۲با XeF۴ و XeF۶.

جستارهای وابسته

منابع
  1. Greenwood, Norman N.; Earnshaw, Alan (1997). Chemistry of the Elements (2nd ed.). Butterworth–Heinemann. ISBN 0-08-037941-9.
  2. Graham, Lionell; Graudejus, Oliver; Jha, Narendra K.; Bartlett, Neil (2000). "Concerning the nature of XePtF6". Coordination Chemistry Reviews. 197 (1): 321–334. doi:10.1016/S0010-8545(99)00190-3.
  3. Holleman, Arnold Frederick; Wiberg, Egon (2001). Inorganic Chemistry. San Diego: Academic Press. ISBN 0-12-352651-5.
  4. Sampson, Mark T. (May 23, 2006). Neil Bartlett and the Reactive Noble Gases (PDF). National Historic Chemical Landmarks. American Chemical Society. Archived (PDF) from the original on April 18, 2016. Retrieved June 12, 2017.
  5. Bartlett, Neil (1962). "Xenon هگزافلوئورو پلاتینات(V) Xe+[PtF6]−". Proceedings of the Chemical Society. 1962 (6): 197–236. doi:10.1039/PS9620000197.
  6. Bartlett, Neil; Lohmann, D. H. (1962). "Dioxygenyl هگزافلوئورو پلاتینات(V), O2+[PtF6]−". Proceedings of the Chemical Society. 1962 (3): 97–132. doi:10.1039/PS9620000097.
  7. Clugston, Michael; Flemming, Rosalind (2000). Advanced Chemistry. Oxford University Press. p. 355. ISBN 978-0-19-914633-8.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.