زندگی گالیله

• گالیله: حقیقت فرزند زمان نه مقامات، به راستی که حماقت انسان را حد و مرزی نیست. (صفحه ۸۹)[2]
• گالیله: آن کس که حقیقت را نمی‌داند، احمق است. اما کسی که حقیقت را می‌داند و آن را دروغ می‌نامد تبهکار است. (صفحه ۱۵۳)[2]
• کشیش جوان: خداوند عالم ماده را آفریده است، همچنان‌که مغز بشر را آفرید. پس با علم فیزیک مخالفتی ندارد.[2]
• گالیله: قبل از ثابت شدن یک فرضیه به آن معتقد و دلبسته نشوید که همین وابستگی سدّی برای دانائی است (مضمون یک متن طولانی)[2]
• گالیله: (در دادگاه تفتیش عقاید) آقایان خواهش می‌کنم، فقط اندکی عقل! (صفحه ۲۰۱)[2]
• آندره‌آ: پس همه چیز با زور بدست نمی‌آید! هرکاری از زور ساخته نیست! پس حماقت مغلوب شد. بلاهت روئین‌تن نیست! پس انسان را از مرگ گریزی نیست! (صفحه ۲۰۳)[2]
• آندره‌آ: بدبخت ملتی که قهرمان ندارد. (صفحه ۲۰۵)[2]
• گالیله: نه بدبخت ملتی که نیاز به قهرمان دارد. (صفحه ۲۰۶)[2]
• گالیله: مقدس باد جامعهٔ ما، جامعهٔ سوداگران و ریاکاران و بزدلان. (صفحه ۲۲۲)[2]

گالیله به حکم دادگاه تفتیش عقاید تا پایان عمر در دهکده‌ای به نزدیکی فلورانس تبعید و زندانی می‌شود؛ و در اواخر عمر دچار ضعف شدید بینایی شده و با وجود بیماری شدید، باقی ماندهٔ عمر را صرف تکمیل رساله اش می‌کند. وی در آخرین ملاقات با آندریا، "کتاب مباحثات خود را به او هدیه می‌دهد. آندریا که دلیل توبهٔ استادش را ادامه دادن تحقیقات علمی می‌بیند، اکنون از او معذرت خواهی می‌کند اما گالیله صادقانه می‌گوید که دلیل اصلی توبه اش، ترس از شکنجه شدن بوده و هیچ هدفی در کار نبوده است و هنگامی که آندریا بی‌تاب و خشمگین فریاد می‌زند: «بدبخت ملتی که قهرمان ندارد»، استاد به او پاسخ می‌دهد: «بدبخت ملتی که به قهرمان نیازمند است».[2]