رهن

ماده 771 قانون مدنی ؛

• رهن عقدی است که به موجب آن مدیون ، مالی ( مثلی / قیمی ) را برای وثیقه یا ضمانت به داین می‌دهد.[1] رهن دهنده را راهن و طرف دیگر را مرتهن می‌گویند.
• وام گیرنده «راهن» می‌گویند .
• وام دهنده را «مرتهن» می‌گویند .
• مالی که به وثیقه داده می شود «عین مرهونه / رهینه» نامیده می شوند.
• راهن ، مالک عین‌مرهونه است.
• عقد رهن از طرف راهن لازم است . از این رو، وی نمی‌تواند آن را برهم زند، اما از طرف مرتهن، جایز می‌باشد و او علی‌الاصول می‌تواند آن را فسخ کند.[2]
• مال مرهونه می‌تواند در مقابل چند دین مورد رهن قرار گیرد.
• همچنین چند راهن می‌توانند یک مال را نزد یک مرتهن گرو بگذارند.[3]