رهن

ماده 771 قانون مدنی ؛

  • رهن عقدی است که به موجب آن مدیون ، مالی ( مثلی / قیمی ) را برای وثیقه یا ضمانت به داین می‌دهد.[1] رهن دهنده را راهن و طرف دیگر را مرتهن می‌گویند.
  • وام گیرنده «راهن» می‌گویند .
  • وام دهنده را «مرتهن» می‌گویند .
  • مالی که به وثیقه داده می شود «عین مرهونه / رهینه» نامیده می شوند.
  • راهن ، مالک عین‌مرهونه است.
  • عقد رهن از طرف راهن لازم است . از این رو، وی نمی‌تواند آن را برهم زند، اما از طرف مرتهن، جایز می‌باشد و او علی‌الاصول می‌تواند آن را فسخ کند.[2]
  • مال مرهونه می‌تواند در مقابل چند دین مورد رهن قرار گیرد.
  • همچنین چند راهن می‌توانند یک مال را نزد یک مرتهن گرو بگذارند.[3]

جستارهای وابسته

پانویس

  1. جعفری لنگرودی، محمدجعفر؛ حقوق مدنی، رهن و صلح، تهران، کتاب‌خانه گنج و دانش، ۱۳۷۸، چاپ سوم، ص ۸۰-۴۰
  2. مدنی، سید جلال الدین؛ حقوق مدنی، تهران، پایدار، ۱۳۸۵، چاپ اول، ج ۵، ص ۳۰۰- ۲۸۵.
  3. امامی، سید حسن؛ حقوق مدنی، تهران، انتشارات اسلامیه، ۱۳۶۲، چاپ دوم، ج ۲، ص ۳۳۰

منابع

جباری، شعبانعلی. «رهن». پژوهشکده باقرالعلوم (ع). دریافت‌شده در ۲۲ ژانویه ۲۰۱۳.

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.