راینوویروس

ویروس سرماخوردگی انسانی یا راینو ویروس (به انگلیسی: Rhinovirus) از شایع‌ترین عوامل عفونی در انسان‌ها و عامل اصلی بیماری سرماخوردگی است. این عفونت در دمای بین ۳۳ تا ۳۵ درجه سانتی‌گراد تکثیر می‌شود و احتمالاً همین موضوع دلیل این است که بیماری عمدتاً در بینی اتفاق می‌افتد. راینو ویروس‌ها در سرده ویروسی آنتروویروس و خانواده ویروسی پیکورناویریده طبقه‌بندی شده‌اند.

راینو ویروس
سطح مولکولی یک ویروس سرماخوردگی انسانی به همراه پروتئین‌های میله‌ای شکل روی آن
طبقه‌بندی ویروس
Group: Group IV ((+)ssRNA)
راسته: پیکورناویرال
تیره: پیکورناویروس
سرده: آنتروویروس
نوع گونه
راینوویروس انسانی A,B,C

سه گونهٔ A و B و C از این ویروس عامل بیماری در انسان هستند و بیش از ۱۶۰ سویهٔ مختلف از این سه گونهٔ ویروس وجود دارد که تفاوت میان آن‌ها در پروتئین‌های سطحی آن‌ها (سروتیپ‌ها) است و به صورت چرخه لیتیک در طبیعت وجود دارند.[1] این ویروس‌ها با قطری حدود ۳۰ نانومتر، جزء کوچک‌ترین ویروس‌های شناخته شده هستند.. سایر ویروس‌ها از جمله ویروس آبله یا آبله گاوی در حدود ۱۰ مرتبه بزرگ‌تر، یعنی تقریباً ۳۰۰ نانومتر هستند.

در انگلستان، واحد تحقیقاتی سرماخوردگی (CCU) توسط شورای تحقیقات پزشکی در سال ۱۹۴۶ تأسیس شد و راینوویروس در همان زمان در سال ۱۹۵۶ کشف شد.[2]

ویروس‌شناسی
نوشتار اصلی: سرماخوردگی

سرماخوردگی عفونت دستگاه تنفسی فوقانی است که به راحتی منتقل می‌شود. راینو ویروس معمول‌ترین عامل سرماخوردگی است و در ۳۰ تا ۸۰ درصد موارد، علت بیماری شناخته می‌شود. راینو ویروس ویروسی از خانواده پیکورناویروس‌ها و شامل ۹۹ نوع مختلف شناخته‌شده‌است.[3][4] ویروس‌های دیگری نیز ممکن است علت سرماخوردگی باشند که عبارتند از: کروناویروس‌ها (۱۰–۱۵٪)، ویروس پاراآنفلوآنزا انسانی، ویروس سین‌سیشیال تنفسی، آدنوویروس، آنتروویروس، و ویروس متاپنومو.[5] به‌طور معمول، از این ویروس بیش از یک نوع وجود دارد[6] و در کل، بیش از دویست ویروس مختلف به سرماخوردگی‌ها مربوط می‌شوند.[7]

راینو ویروس نوع C در سال ۲۰۰۷ کشف شد و در سرتاسر دنیا قابل مشاهده می‌شود.[8] تأثیر نوع C نسبت به نوع A و B شدیدتر است.[9] راینو ویروس دارای یک ژنوم RNA معمولی با پروتئین و پلی‌نوکلئوتید است که مشابه DNA انسان عمل می‌کند. این پروتئین‌ها عامل اصلی واکنش آنتی‌بادی‌های بدن انسان هستند.[10] راینو ویروس‌ها در دمای ۹۱ درجه فارنهایت (معادل ۳۲٫۷ درجه سلسیوس) بهترین شرایط را برای رشد و نمو دارند و این دمایی است که در نوک بینی انسان مشاهده می‌شود.[8] داروی ضدویروس پلکوناریل می‌تواند میزان مقاومت راینو ویروس را کاهش دهد،[11] اما هنوز این دارو برای راینو ویروس انسانی ساخته نشده‌است و مطالعات بر روی آن در حال انجام است.[12]

علائم

متداول‌ترین علائم سرماخوردگی شامل سرفه، آبریزش بینی، گرفتگی بینی و گلودرد است و علائم دیگر شامل درد عضلات، خستگی، سردرد، و بی‌اشتهایی.[13] گلودرد تقریباً در ۴۰٪ افراد و سرفه تقریباً در ۵۰٪ افراد بروز می‌کند، در حال که در نیمی از موارد درد عضلانی رخ می‌دهد.[7] تب در بزرگسالان غیرمعمول، اما در نوزادان و کودکان رایج است.[7] سرفه ناشی از سرماخوردگی در مقایسه با سرفه ناشی از آنفلوآنزا ملایم‌تر است.[7] اگرچه وجود تب و سرفه در بزرگسالان احتمال بیشتری از آنفلوآنزا را نشان می‌دهد، با این حال شباهت بسیار زیادی میان علائم این دو وجود دارد.[14] بعضی از ویروس‌هایی که موجب سرماخوردگی می‌شوند، ممکن است بدون علامت باشند.[15][16] رنگ خلط سینه یا ترشحات بینی ممکن است بی‌رنگ یا زرد یا سبز باشد و اینکه آیا عفونت ناشی از باکتری بوده‌است یا ویروس را مشخص نمی‌کند.[17]

پانویس
  1. "Why can't we cure the common cold?". the Guardian. 2017-10-06. Retrieved 2020-11-28.
  2. Eccles Pg.20
  3. Palmenberg, A. C.; Spiro, D; Kuzmickas, R; Wang, S; Djikeng, A; Rathe, JA; Fraser-Liggett, CM; Liggett, SB (2009). "Sequencing and Analyses of All Known Human Rhinovirus Genomes Reveals Structure and Evolution". Science (۵۹۲۳): ۵۵–۹. doi:10.1126/science.1165557. PMID 19213880. |فصل= ignored (help)
  4. Eccles Pg.77
  5. "Common Cold". National Institute of Allergy and Infectious Diseases. 27 November 2006. Retrieved 11 June 2007.
  6. Eccles Pg.107
  7. Eccles R (2005). "Understanding the symptoms of the common cold and influenza" (PDF). Lancet Infect Dis (۱۱): ۷۱۸–۲۵. doi:10.1016/S1473-3099(05)70270-X. PMID 16253889. Unknown parameter |ماه= ignored (help); |فصل= ignored (help)
  8. "Common Cold". University of South Florida Student Health Services. Archived from the original on 11 November 2013. Retrieved 18 April 2013.
  9. Fuji, N (2011). "Detection of human rhinovirus C viral genome in blood among children with severe respiratory infections in the Philippines". PloS one. ۶ (۱۱): e27247. PMID 22087272. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (help); |access-date= requires |url= (help)
  10. editor, Yawei Zhang, general (2008). Encyclopedia of global health. Los Angeles: Sage Publications. pp. 433–435. ISBN 978-1-4129-4186-0. |access-date= requires |url= (help)
  11. Turner, RB (2005 Nov). "Virucidal hand treatments for prevention of rhinovirus infection". The Journal of antimicrobial chemotherapy. ۵۶ (۵): ۸۰۵–۷. PMID 16159927. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (help); Check date values in: |date= (help); |access-date= requires |url= (help)
  12. Fleischer, R (2003 Dec 15). "Safety and efficacy evaluation of pleconaril for treatment of the common cold". Clinical infectious diseases: an official publication of the Infectious Diseases Society of America. ۳۷ (۱۲): ۱۷۲۲. PMID 14689362. Unknown parameter |coauthors= ignored (|author= suggested) (help); Check date values in: |date= (help); |access-date= requires |url= (help)
  13. Eccles Pg. 24
  14. Eccles Pg.26
  15. Eccles Pg. 129
  16. Eccles Pg.50
  17. Eccles Pg.30

منابع
  • Ronald Eccles, Olaf Weber (eds) (2009). Common cold. Basel: Birkhäuser. ISBN 978-3-7643-9894-1.

پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.