جیمز بالدوین

جیمز آرتور بالدوین (به انگلیسی: James Arthur Baldwin) (زادهٔ ۲ اوت ۱۹۲۴ در نیویورک — درگذشتهٔ ۱ دسامبر ۱۹۸۷ در سن-پل-دو-ونس، فرانسه)، رماننویس، مقاله‌نویس و نمایش‌نامه‌نویس آمریکایی بود که برای علاقه و فصاحتش در موضوع نژاد در آمریکا، به چهره‌ای مهم در آمریکا و اروپای غربی در اواخر دهه ۱۹۵۰ و اوایل دهه ۱۹۶۰ میلادی تبدیل شد.[1]

جیمز بالدوین
جیمز بالدوین در کنار پیکرهٔ شکسپیر
نام اصلی
جیمز آرتور بالدوین
زاده۲ اوت ۱۹۲۴
هارلم، نیویورک، ایالات متحده
درگذشته۱ دسامبر ۱۹۸۷ (۶۳ سال)
سن-پل-دو-ونس،[یادداشت 1] آلپ-ماریتیم، فرانسه
سرطان معده
پیشهرمان‌نویس، شاعر، نمایش‌نامه‌نویس، کنشگر
زمینه کاریادبیات داستانی و غیر داستانی
ملیتآمریکایی
دانشگاهدبیرستان دویت کلینتون، نیو اسکول
سال‌های فعالیت۱۹۴۷–۱۹۸۵
صفحه در وبگاه IMDb

زندگی

جیمز بالدوین، در گتوی سیاه‌پوستان هارلم نیویورک و در فقر بزرگ شد. او، نه خواهر و برادر کوچک‌تر از خود داشت. از ۱۴ تا ۱۶ سالگی، در ساعات پس از مدرسه، به عنوان کشیش در کلیسایی کوچک به فعالیت می‌پرداخت. بالدوین بعدها در نخستین رمانش[یادداشت 2] برو به کوه‌ها بگویش (۱۹۵۳) و در نمایش‌نامه‌ای به نام کنج استجابت[یادداشت 3] دربارهٔ آن دوران نوشت.

پس از پایان دبیرستان مدتی به انجام کارهایی با درآمد پایین پرداخت. او در آن زمان به خودآموزی و آموختن ادبیات در محله گرینویچ ویلج نیویورک نیز مشغول بود. در ۱۹۴۸ آمریکا را به مدت هشت سال ترک کرد و به پاریس رفت.[یادداشت 4] اتاق جووانی (۱۹۵۶) دومین رمان او بود که داستانش با موضوعی همجنس‌گرایانه دربارهٔ مرد آمریکایی سفیدپوستی و عشق همزمان او به یک زن و یک مرد در پاریس است. او بین این دو رمان مجموعه‌ای از مقاله‌هایش را با عنوان یادداشت‌های پسری بومی (۱۹۵۵) منتشر کرد.

بالدوین در ۱۹۵۷ به آمریکا بازگشت و به فعالیت در زمینه حقوق مدنی پرداخت که در آن زمان جامعه را درگیر کرده بود. وی کتاب هیچ‌کس نام من را نمی‌داند (۱۹۶۱) را منتشر کرد که مجموعه‌ای از مقاله‌های او دربارهٔ روابط سیاه و سفید بود. در سال ۱۹۶۲ رمان کشوری دیگر را منتشر کرد که در آن به مسائل نژادی و جنسی پرداخت.

مجلهٔ نیویورکر در ۱۷ نوامبر ۱۹۶۲ مقاله‌ای بلند از بالدوین دربارهٔ جنبش تجزیه‌طلبانهٔ مسلمانان سیاه‌پوست و دیگر جنبه‌های مبارزه حقوق مدنی منتشر کرد. این مقاله به صورت کتابی با نام آتش بعدی (۱۹۶۳) چاپ شد و به فروش بالایی دست یافت. در ۱۹۶۴ نمایش‌نامه مرثیه‌ای برای آقای چارلی او دربارهٔ ظلم نژادپرستانه در برادوی اجرا شد که نقدهای مثبت و منفی دریافت کرد.

اگرچه بالدوین تا پایان زندگی به نوشتن ادامه داد، اما هیچ‌یک از کتاب‌های دیگر او موفقیت و محبوبیت آثار اولیه‌اش را کسب نکردند. مجموعه داستان‌های کوتاه دیدار آن مرد (۱۹۶۵)، رمان‌های اگر خیابان بیل می‌توانست حرف بزند (۱۹۷۴)، درست بالای سر من (۱۹۷۹)، قیمت بلیت (۱۹۸۵)[یادداشت 5] از آثار دیگر او هستند.[1]

یادداشت‌ها

  1. Saint-Paul-de-Vence
  2. این کتاب در واقع یک شبهه خودزندگی‌نامه است.
  3. این نمایش‌نامه دربارهٔ زن مبلغ مسیحی بود که در ۱۹۶۵ در نیویورک اجرا شد.
  4. بالدوین در سال‌های بعد و پس از ۱۹۶۹ به‌طور مداوم در جنوب فرانسه، نیویورک و نیوانگلند دررفت‌وآمد بود.
  5. مجموعه‌ای از یادداشت‌های او دربارهٔ زندگی خودش.

پانویس

  1. "James Baldwin". Encyclopædia Britannica. Retrieved 26 September 2013.

پیوند به بیرون

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.