جنگ استقلال موزامبیک

جنگ استقلال موزامبیک (انگلیسی: Mozambican War of Independence‎) نزاعی مسلحانه میان گروه‌های مسلح وابسته به جبهه آزادیبخش موزامبیک و نظامیان پرتغالی بود که موزامبیک را اشغال کرده بودند. این جنگ در ۲۵ سپتامبر ۱۹۶۴ شروع شد و با امضای قرار داد آتش‌بس میان طرفین در ۸ سپتامبر سال ۹۷۴ و مذاکراتی که در سال ۱۹۷۵ به استقلال این کشور منتهی شد به پایان رسید.

جنگ استقلال موزامبیک
بخشی از جنگ استعماری پرتغال، جنگ استعماری آفریقا، و جنگ سرد
تاریخ۲۵ سپتامبر ۱۹۶۴ – سپتامبر ۸, ۱۹۷۴
(۹ سال، ۱۱ ماه و ۲ هفته)
۲۵ ژوئن ۱۹۷۵ (استقلال)
مکانموزامبیک پرتغال
نتیجه
طرفین درگیر
FRELIMO استادو نوو
فرماندهان و رهبران
Eduardo Mondlane (1962–69),
ژواکیم چیسانو (۱۹۶۲–۷۵),
Filipe Samuel Magaia (1964–66),
سامورا ماچل (۱۹۶۹–۷۵)		 António Augusto dos Santos (1964–69),
Kaúlza de Arriaga (1969–74)
قوا
~۱۰٬۰۰۰–۱۵٬۰۰۰[32][33] ۵۰٬۰۰۰ در ۱۷ می ۱۹۷۰
تلفات
۱۰٬۰۰۰–۳۵٬۰۰۰ کشته[34] ۳٬۵۰۰ کشته[34]
تلفات غیرنظامیان:
۵۰٬۰۰۰ کشته[34]

پیشینه

جنگ‌های پرتغال

جنگ‌های پرتغال علیه گروه‌های مسلح آنگولا در سال ۱۹۶۱ شروع شد. در این جنگ‌ها گروه‌های مسلح خواهان استقلال سرزمین‌های آفریقایی بودند که به مدت ۴۰۰ سال توسط پرتغال اشغال شده بود و با این اشغالگری امپراتوری پرتغال را ایجاد کرده بودند.

شروع درگیری در موزامبیک

در موزامبیک درگیری‌ها بعد از آن شروع شد که ساکنان بومی در این کشور شاهد رفتارهای بد و سوء استفاده اشغالگران پرتغالی در سرزمین‌هایشان شدند. بومیان موزامبیک با مشاهده برخورد استعمارگران پرتغالی متوجه شدند که آن‌ها تنها بدنبال منافع اقتصادی خود هستند و کشورهای آفریقایی تحت استعمار نمی‌توانند زندگی سنتی خود را ادامه دهند. علاوه بر این از دسترسی به آموزش‌هایی که پرتغالی‌ها در اختیار دارند محرومند و نمی‌توانند به مهارت‌های شغلی دست بیابند.

در چنین وضعیتی بود که درک منافع ملی در بسیاری از مردم موزامبیک افزایش یافت و در عین حال تن دادن به حاکمیت بیگانگان برایشان سخت‌تر شد. این آگاهی بعد از آن بیشتر شد که بعد از جنگ جهانی دوم جنبش‌های حق تعیین سرنوشت در کشورهای آفریقایی گسترش یافت. در مقابل بسیاری از روشنفکران و آفریقایی‌هایی که در رابطه‌های تنگاتنگ با حاکمان پرتغالی کار کرده بودند به ویژه کسانی که در شهرهای پیشرفته زندگی می‌کردند با جنبش‌های حق تعیین سرنوشت در آفریقا با بی میلی و شک برخورد می‌کردند. عکس‌العمل پرتغال در مقابل جنبش‌های حق تعیین سرنوشت این بود که حضور نظامی خود را در مناطق مستعمره افزایش دهند و در عین حال پروژه‌هایی را در جهت توسعه این مناطق شروع کنند. مقامات پرتغالی همچنین تلاش کردند بسیاری از روشنفکران مخالف با جنبش حق تعیین سرنوشت را به کشورهای مجاور بفرستند تا از آنجا بتوانند تنش‌های سیاسی مورد نظرشان را در موزامبیک طراحی کنند.

تشکیل جبهه آزادیبخش موزامبیک

تشکیل جبهه آزادیبخش موزامبیک و حمایت اتحاد جماهیر شوروی، چین، کوبا، یوگسلاوی، بلغارستان، تانزانیا، زامبیا، مصر و الجزایر با حمایت تسلیحاتی از این جنبش‌ها و اعزام مشاوران برای کمک‌های فکری به آن‌ها به جنگی منتهی شد که نزدیک به یک دهه ادامه داشت.

تعادل قوا

از نقطه نظر نظامی، ارتش کلاسیک پرتغال در جنگ استقلال موزامبیک دست بالا را داشت، با این وجود موزامبیک موفق شد که در ۲۵ ژوئن سال ۱۹۷۵ بعد از کودتایی که در پرتغال انجام شد و نامش انقلاب میخک گذاشته شد به حاکمیت ۴۷۰ ساله استعمار پرتغال در شرق آفریقا پایان دهد.

علت کودتا

به نوشته مورخین کودتای نظامی در پرتغال به دلایل مختلفی از جمله اعتراض به برخورد نیروهای پرتغالی با ساکنان بومی موزامبیک و نیز افزایش دیدگاه‌های مارکسیستی در میان کادرهای نظامی ارتش پرتغال صورت گرفته‌است. یکی از دیگر دلایلی که مورخین به آن اشاره می‌کنند افزایش فشارهای جامعه جهانی علیه جنگ‌های استعماری پرتغال بوده‌است.

بیلان

جنگ استقلال موزامبیک ۶۵۳۰۰ کشته برجا گذاشت. کشته‌های این جنگ شهروندانی بودند که اکثریت قربانیان در این جنگ را تشکیل می‌دادند. در طرف مقابل ۳۵۰۰ تن از نیروهای پرتغالی نیز بدست استقلال طلبان کشته شدند. گفته می‌شود که ۱۰۰۰۰ نفر دیگر نیز از مزدورانی که پرتغال وارد این جنگ کرده بود بدست نیروهای استقلال طلب کشته شده‌اند. این جنگ یکی از خونین‌ترین جنگ‌هایی است که در قاره آفریقا وجود داشته‌است.

نتیجه جنگ استقلال

استقلال موزامبیک صلح را در پی خود نداشت چرا که در سال‌های بعد از استقلال جنگی داخلی در این کشور شروع شد.

جستارهای وابسته

منابع
  1. Frontiersmen: Warfare In Africa Since 1950, 2002. Page 49.
  2. China Into Africa: Trade, Aid, and Influence, 2009. Page 156.
  3. Fidel Castro: My Life: A Spoken Autobiography, 2008. Page 315
  4. The Cuban Military Under Castro, 1989. Page 45
  5. Translations on Sub-Saharan Africa 607-623, 1967. Page 65.
  6. Underdevelopment and the Transition to Socialism: Mozambique and Tanzania, 2013. Page 38.
  7. Southern Africa The Escalation of a Conflict: a Politico-military Study, 1976. Page 99.
  8. Tito in the world press on the occasion of the 80th birthday, 1973. Page 33.
  9. Mozambique, Resistance and Freedom: A Case for Reassessment, 1994. Page 64.
  10. Liberalism, Black Power, and the Making of American Politics, 1965–1980. 2009. Page 83
  11. United Front against imperialism: China's foreign policy in Africa, 1986. Page 174
  12. Portuguese Africa: a handbook, 1969. Page 423.
  13. Frelimo candidate Filipe Nyusi leading Mozambique presidential election
  14. Mozambique in the twentieth century: from colonialism to independence, 1979. Page 271
  15. A History of FRELIMO, 1982. Page 13
  16. Encyclopedia Americana: Sumatra to Trampoline, 2005. Page 275
  17. Nyerere and Africa: End of an Era, 2007. Page 226
  18. Culture And Customs of Mozambique, 2007. Page 16
  19. Intercontinental Press, 1974. Page 857.
  20. The Last Bunker: A Report on White South Africa Today, 1976. Page 122
  21. Vectors of Foreign Policy of the Mozambique Front (1962-1975): A Contribution to the Study of the Foreign Policy of the People's Republic of Mozambique, 1988. Page 8
  22. Africa's Armies: From Honor to Infamy, 2009. Page 76
  23. Imagery and Ideology in U.S. Policy Toward Libya 1969–1982, 1988. Page 70
  24. Qaddafi: his ideology in theory and practice, 1986. Page 140.
  25. South Africa in Africa: A Study in Ideology and Foreign Policy, 1975. Page 173.
  26. The dictionary of contemporary politics of Southern Africa, 1988. Page 250.
  27. Terror on the Tracks: A Rhodesian Story, 2011. Page 5.
  28. "Afrikka" (PDF). Retrieved 12 May 2011.
  29. Salazar: A Political Biography, 2009. Page 530.
  30. Prominent African Leaders Since Independence, 2012. Page 383.
  31. Beit-Hallahmi, Benjamin. The Israeli connection: Whom Israel arms and why, pp. 64. IB Tauris, 1987.
  32. Westfall, William C. , Jr. , Major, سپاه تفنگداران دریایی ایالات متحده آمریکا، موزامبیک شورش علیه پرتغال، 1963–1975, 1984. Retrieved on March 10, 2007
  33. Walter C. Opello, Jr. Issue: A Journal of Opinion, Vol. 4, No. 2, 1974, p. 29
  34. Mid-Range Wars and Atrocities of the قرن بیستم بازیابی دسامبر 4, 2007
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.