جداسازی کربن دی‌اکسید و ذخیره آن

جداسازی و ذخیره‌سازی کربن فرایند جداکردن گاز دی اکسید کربن (CO₂) از منابع اصلی رهاسازی این گاز در اتمسفر مانند نیروگاه‌های سوخت فسیلی، حمل و نقل آن به یک سایت ذخیره‌سازی، و در نهایت ذخیرهٔ آن در یک مخزن طبیعی زیر زمینی است.[1] این فناوری می‌تواند تا نود درصد دی اکسید کربنی را که بر اثر استفاده از سوخت‌های فسیلی در نیروگاه‌های برق و روندهای صنعتی تولید می‌شود جذب کرده و مانع از ورود آن به هواکره شود.

میزان گاز دی اکسید کرین در اتمسفر مهمترین دغدغه در مسئلهٔ تغییرات اقلیمی و گرم شدن زمین است. هدف این فرایند جلوگیری از انتشار عمدهٔ CO_۲ حاصل از سوخت‌های فسیلی به اتمسفر، کاهش تولید گازهای گلخانه‌ای و گرم شدن کرهٔ زمین به واسطهٔ سوخت‌های فسیلی می‌باشد. اگرچه تزریق CO₂ به مخازن زیرزمینی در چند دههٔ اخیر برای مقاصد مختلف، از جمله افزایش بازیافت نفت، مورد استفاده قرار گرفته است، ذخیره‌سازی طولانی مدت CO₂ در انباشتگاه کربن یک پدیده نسبتاً جدید و همچنان در حال بررسی است.

به تازگی یکی از کارخانه‌های مهم و آلاینده کانادا که با سوزاندن زغال سنگ، برق تولید می‌کند به نخستین تأسیسات جذب و ذخیره‌سازی کربن جهان متصل شده است. این پروژه که با بودجه ۱٫۲ میلیارد دلاری راه‌اندازی شده سالانه مانع از انتشار یک میلیون تن دی اکسید کربن به اتمسفر زمین شود. این رقم معادل کاهش گازهای گلخانه‌ای است که ۲۰۰ هزار خودرو در سال تولید و روانهٔ اتمسفر می‌کنند. ابتکارعملی که در این کارخانه صورت گرفته حدود ۹۰ درصد از دی اکسید کربن تولید شده در آن را جذب و از طریق سیستم‌های مخصوص پمپاژ به مخازنی در اعماق زمین منتقل می‌کند. گازی که وارد این مخازن می‌شود تا هزاران سال در آنجا باقی می‌ماند و هیچگاه راهی برای فرار به اتمسفر زمین پیدا نمی‌کند. ۱۰ درصد باقی‌مانده نیز برای استخراج نفت از اعماق زمین توسط خط لوله انتقالی به طول ۶۶ کیلومتر به چاه نفتی منتقل می‌شود.[2]