تاکسی شراکتی
تاکسی شراکتی یا تاکسی اشتراکی نوعی خدمات حمل و نقل عمومی است که در آن یک دستگاه تاکسی هم‌زمان می‌تواند توسط چند مسافر مختلف مورد استفاده قرار گیرد. استفاده از تاکسی‌های شراکتی در کشورهای در حال توسعه رایج است. وسیله نقلیه ای که به عنوان تاکسی شراکتی مورد استفاده قرار می‌گیرد معمولاً خودرویی بین یک تاکسی تا یک اتوبوس است و می‌تواند شامل ون و مینی بوس هم شود. انجمن بین‌المللی حمل و نقل عمومی تاکسی شراکتی را از مصادیق حمل و نقل غیررسمی تعریف کرده‌است.
شیوه کار
تاکسی‌های خطی ممکن است دارای پایانه مسافربری باشند و شروع و پایان هر مسیر به یک پایانه ختم شود. با سوار شدن تعدادی مسافر یا تکمیل شدن ظرفیت، تاکسی حرکت خواهد کرد.
شیوه رایج دیگر، گردش تاکسی شراکتی در خیابانها و سوار و پیاده کردن مسافر در هر نقطه احتمالی است. در ایران، این شیوه رواج بیشتری دارد. تاکسی گردشی در مسیرهای مجاز حرکت می‌کند و مسافرانی که در مسیر آن قرار می‌گیرند می‌توانند از تاکسی استفاده کنند.
معمولاً مسیر تاکسی‌های شراکتی مشخص است و مسافرانی که هم مسیر با آن تاکسی باشند سوار می‌شوند. گاه مسیر مشخصی وجود ندارد و راننده بر اساس مسیر اولین مسافر، نسبت به مسافرگیری‌های بعدی اقدام می‌کند.
مالکیت خودرو
معمولاً مالکیت تاکسی شراکتی به یک شرکت یا فرد تعلق دارد. راننده تاکسی می‌تواند مالک خودرو باشد یا در آن سهیم باشد یا فقط نقش راننده را داشته باشد. ممکن است راننده، تاکسی را از فرد یا شرکت دیگری کرایه کند.
اتحادیه
در برخی از مکان‌ها مانند برخی از شهرهای آفریقایی و همچنین هنگ کنگ به اشتراک گذاری تاکسی مینی بوس در حال نظارت سندیکاهای کارگری یا مسیر خاص است.[1] ا در ایران نیز سازمان‌های تاکسیرانی زیر نظر شهرداری فعالیت می‌کنند.
یادداشت‌ها
- «Kumar & Barrett, Stuck in Traffic (2008), p. 9» (PDF). بایگانی‌شده از اصلی (PDF) در ۱۷ سپتامبر ۲۰۱۲. دریافت‌شده در ۱۹ ژوئیه ۲۰۱۶.