اوژن آتژه

این روایت که دوربین عکاسی‌‌‌‌‌ هیچ‌گاه دروغ نمی‌گوید، به خوبی می‌تواند ملهم از آتژه باشد، چراکه تصاویر وی تنها به رویدادهای واقعی می‌پردازند و هرگز در وادی تخیلات عکاسانه گم نمی‌شوند. خود آتژه برای سخن‌گفتن از عکس‌هایش، واژهٔ «سند» را به کار می‌برد. هنگامی که با مرکز اسناد فرانسه برای فروش عکس‌های خود مذاکره می‌کرد، به ندرت بیش از ۱۰۰ فرانک برای هر تصویر می‌خواست. بعدها یکی از دوستان سالخوردهٔ وی متذکر شد که «اوژن آتژه خود نمی‌دانست چه کسی است». با این همه، غالباً آلفرد استیگلیتز و اوژن آتژه به‌عنوان پدران عکاسی مستند نامیده می‌شوند. وی در ۱۹۲۷ در گذشت.[2]

گهگاه عکس‌هایی موافق نظر سورئالیست‌ها پدیدمی‌آورد. ۱۰٬۰۰۰ نگاتیو او را پس از مرگش برنیس ابوت نجات داد. عکس‌های او ترکیبی است از مستندات سازی و حدیث نفس.[3]

• 
  دوره‌گرد ژنده‌پوش، ۱۸۹۹
• 
  مغازه طبل، ۱۹۰۸