اسلام در قطر

اسلام در قطر، دین اکثریت جمعیت این کشور است. جمعیت مسلمانان این کشور ۶۷ درصد کل جمعیت آن گزارش شده که ۹۰ درصد آن را اهل سنت و ۱۰ درصد دیگر را شیعیان شکل داده‌اند. اسلام در این منطقه در همان سالهای ابتدایی و با دعوت فرستاده پیامبر اسلام از حاکم وقت، صورت گرفته است.

اسلام بر پایه کشور
اسلام در آفریقا
  • الجزایر
  • آنگولا
  • بنین
  • بوتسوانا
  • بورکینا فاسو
  • بوروندی
  • کامرون
  • کیپ ورد
  • جمهوری مرکزی آفریقا
  • چاد
  • کومور
  • جمهوری دموکراتیک کنگو
  • جمهوری کنگو
  • ساحل عاج
  • جیبوتی
  • مصر
  • گینه استوایی
  • اریتره
  • اتیوپی
  • گابن
  • گامبیا
  • غنا
  • گینه
  • گینه بیسائو
  • کنیا
  • لسوتو
  • لیبریا
  • لیبی
  • ماداگاسکار
  • مالاوی
  • مالی
  • موریتانی
  • موریس
  • مراکش
  • موزامبیک
  • نامیبیا
  • نیجر
  • نیجریه
  • رواندا
  • سائوتومه و پرینسیپ
  • سنگال
  • سیشل
  • سیرالئون
  • سومالی
  • آفریقای جنوبی
  • سودان
  • سوازیلند
  • تانزانیا
  • توگو
  • تونس
  • اوگاندا
  • صحرای غربی
  • زامبیا
  • زیمبابوه
اسلام در آسیا
اسلام در اروپا
اسلام در آمریکا
اسلام در اقیانوسیه
درگاه اسلام

آمار

جمعیت مسلمانان این کشور نسبت به سایر ادیان، در اکثریت قرار دارد. این کشور، بعد از عربستان، یک کشور سلفی به شمار می‌آید.[1] جمعیت محلی این کشور، همگی مسلمان هستند و علت تفاوت در برخی آمارها، حضور کارگرانی خارجی در قطر است که در نسبت مسلمانان، تاثیر می‌گذارد. بر طبق آمارهای منتشر شده در سال ۲۰۱۰، حدود ۶۷.۷ درصد این جمعیت مسلمان هستند و ۱۳.۸ درصد نیز مسیحی می‌باشند. ۱۳.۸ درصد هندو و ۳.۱ درصد نیز بودایی در این کشور حضور دارند.[2] در پایان سال ۲۰۱۳، در این کشور ۱۸۴۸ مسجد ثبت شده‌است.[3]

تاریخ

در قرن قرن هفتم میلادی، سراسر منطقه عربستان درگیری سلسله حوادثی قرار گرفت که منجر به پذیرش اسلام در غالب این سرزمین شد. در سال ۶۲۸ میلادی، محمد نخستین فرستاده نظامی خود را علاء بن حضرمی را نزد حاکم وقت بحرین، منذر بن ساوی فرستاد و منذر نیز اسلام را پذیرفت. با پذیرش اسلام توسط منذر، تمام منطقه تحت سیطره وی، از جمله قطر (که جزئی از خاک بحرین به‌حساب می آمد نیز به سیطره اسلام وارد شد.)[4] از آنجا که در منطقه قطر، مسیحیان فعالیت داشتند، پیش بینی می شود که با پذیرش اسلام توسط حاکم بحرین، همه مناطق از جمله قطر، سریعاً اسلام را نپذیرفتند، با این وجود در پایان قرن هفتم، بیشتر مسیحیان قطر، به اسلام گرویده بودند و یا به جاهای دیگر مهاجرت کردند.[5] بعدها این منطقه شاهد حضور خوارج بود.[6]

با مرور زمان، تعالیم دینی در این منطقه، به جد دنبال گردید و همین امر سبب شد تا مطالعات اسلامی در دانشگاه قطر به عنوان یک رشته تحصیلی تدریس شود. موزا بنت ناصر یکی از فارق‌التحصیلان این رشته تحصیلی در قطر است.[7] شهرک آموزشی قطر، دیگر دانشگاه آموزشی در قطر است که به تعالیم دینی در قطر اختصاص دارد. رئیس این دانشگاه، طارق رمضان، فیلسوف سوئیسی است که در دانشگاه آکسفورد تدریس داشته‌است.[8] دیگر مرکز تحقیقات اسلامی در قطر، مرکز الفنار است که در حوزه مطالعات اسلامی فعالیت داشته و دروسی در خصوص زبان عربی و اسلام‌شناسی ارائه می‌نماید. از امکانات این مرکز می‌توان به کتابخانه مجهزش اشاره کرد که نسخ خطی بسیاری را در خود جای داده‌است.[9]

فرقه‌ها
کتابخانه مسجد امام محمد بن عبدالوهاب (مسجد دولت) در دوحه.

اهل سنت

اهل سنت، بیش از ۹۰ درصد مسلمانان کشور قطر را تشکیل داده‌اند.[10] اکثر این اهل سنت، به سلفیت باور داشته و خوانش سلفی از اسلام را می‌پذیرند. مسجد جامع امام محمد بن عبدالوهاب، یکی از بزرگترین مساجد جامع این کشور است که به احترام بنیانگذار وهابیت، به این نام گذاشته شده‌است خود گواهی بر سلفی گری در این ناحیه می‌باشد.[11]

شیعه

شیعیان در این منطقه، حدوداً ۱۰ درصد از جمعیت مسلمانان را شکل داده‌اند.[12] شیعیان در این منطقه، با وجود اقلیت در برابر اکثر اهل سنت، از آزادی مذهبی برخوردار هستند و برخی از انان مناصب حکومتی بر عهده‌دارند.[13] برخلاف برخی کشورهای همسایه همچون بحرین، شیعیان در این منطقه از گویش، فرهنگ و لباس مشترک با اهل سنت استفاده می‌نمایند.[14] در بین شیعیان قطر و اهل سنت این منطقه، اختلافات و تنش‌های کمی گزارش شده‌است؛ یکی از این تنش‌ها در سال ۲۰۱۱ رخ داد. بر اساس گزارش منابع، گروهی از وهابیان در دوحه، به یک گورستان شیعی حمله کرده و آسیب‌هایی را وارد ساختند؛ این گروه وابستگان به وزارت اسلامی قطر معرفی شدند. امیر قطر با محکوم کردن این اقدام، به نشانه احترام، در مراسم تشیع جنازه یک شیعه شرکت نمود.[15]

پانویس
  1. Yamani, Mai (2009). "From fragility to stability: a survival strategy for the Saudi monarchy". Contemporary Arab Affairs. 2 (1): 90–105. doi:10.1080/17550910802576114.
  2. "Qatar". The World Factbook. Central Intelligence Agency. Section: People and Society – Religions. Last updated 30 May 2017. Retrieved 9 June 2017.
  3. "National Day/ Ministry of Awqaf and Islamic Affairs' Achievements". menafn.com. Qatar News Agency. 12 December 2014. Retrieved 28 December 2015.
  4. "History of Qatar". Amiri Diwan. Archived from the original on 22 January 2008.
  5. "Christianity in the Gulf during the first centuries of Islam" (PDF). Oxford Brookes University. Archived from the original (PDF) on 28 May 2015. Retrieved 14 December 2015.
  6. "Qatar". Geographical. 78 (2): 12. February 2006. Archived from the original on 2015-12-22. Retrieved 14 December 2015.
  7. "Class of 2015 graduates honoured". Gulf Times. 6 May 2015.
  8. "CILE Center – about us". CILE. 2012. Archived from the original on 2016-10-18. Retrieved 2016-01-06.
  9. Mohammed Hassan Al-Kuwari, Maryam Khulaifi, Jamila Abdulla Ahmed & Sawsan Al-Haddad (2013). "دليـل المؤسسات الثقافية في قطر (Directory of Cultural Institutions in Qatar)" (PDF) (به Arabic). Ministry of Culture, Arts and Heritage. p. 28. Archived from the original (PDF) on 2015-12-22.
  10. "Qatar - Country Profile". about.com. Archived from the original on 21 January 2016. Retrieved 5 January 2016.
  11. "Qatar embraces Wahhabism to strengthen regional influence". Middle East Online. 18 December 2011. Archived from the original on 10 November 2015. Retrieved 5 January 2016.
  12. "Mapping the Global Muslim Population" (PDF). Pew Forum on Religion & Public Life. October 2009. Retrieved 5 December 2015.
  13. Kamrava, Mehran (26 May 2015). Qatar: Small State, Big Politics (updated version). Cornell University Press. pp. 185–188. ISBN 978-0801454301.
  14. Micahel Stephens (26 November 2012). "Ashura in Qatar". Open Democracy. Retrieved 5 January 2016.
  15. Kamrava, Mehran (26 May 2015). Qatar: Small State, Big Politics (updated version). Cornell University Press. pp. 185–188. ISBN 978-0801454301.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.