ادبیات پست‌مدرن
ادبیات پست‌مدرن ادبیاتی است که مشخصه آن تکیۀ شدید بر روش‌های مانند از‌هم‌گسیختگی، تناقض، و روایت‌های سؤال‌برانگیز است. این ادبیات (هر چند نه منحصراً) ولی اغلب به‌عنوان یک سبک یا روند تعریف شده‌است که در دوران پس از جنگ جهانی دوم پدید آمده‌است. آثار پست مدرن به عنوان یک واکنش در برابر تفکر روشنگری و رویکرد مدرنیستی در ادبیات مدرنیست به وجود آمده‌اند.[1]
ادبیات پست‌مدرن، جزئی از پسانوگرایی است، و همانند این جنبش برای تعریف و طبقه‌بندی به عنوان یک «جنبش ادبی» تمایل به مقاومت دارد. در واقع، نقطۀ همگرایی این ادبیات با مدل‌های گوناگون از نظریه انتقادی، به‌ویژه در روش‌های خواننده-پاسخ و ساختارزدایانه آن است.
از سبک‌های مطرح در ادبیات پست مدرن، فراداستان است. در این شیوه نویسنده با الهام از تکنیک فاصله گذاری ساموئل بکت متن خود را به نگارش در می آورد. و نوعی خودآگاهی که مخالف نوشتن خودکار در مکتب سورئالیسم و همچنین جریان سیال ذهن است،بر متن حاکم است.
شعر پست‌مدرنیستی (در ایران مشهور به غزل پست‌مدرن) نیز زاده‌ی ادبیات پسانوگراست، از بنیان‌گذاران آن می‌توان به رابرت کریلی و چارلز اولسون اشاره کرد که در اشعارشان شکست روایت، تصاویر اسکیزوفرنی، معناگریزی، بازی زبانی، اسطوره زدایی و پارودی از شاخصه‌های بارز آن است.
بنیان‌گذار شعر پسامدرنیستی در ایران ، رضابراهنی است، که با انتشار خطاب به پروانه ها رسما این سبک را در دهه هفتاد در شعر ایران پایه گذاری کرد.
ادبیات پست‌مدرن یک سبک خاص نیست، و به عنوان ادبیاتی که زاده‌ی یک عصر یا به قول ژان فرانسوا لیوتار ،وضعیت پست مدرن است، دارای چندین مکتب ادبی است، از جمله مکتب یا جنبش بیت، مکتب سانفرانسیسکو، مکتب کوهستان سیاه، شعر پرفورمنس یا شعر اجرایی و مکتب شعر زبان.
منابع
- Felluga, D. (n.d.). General Introduction to Postmodernism. College of Liberal Arts: Purdue University. Retrieved August 16, 2013, from http://www.cla.purdue.edu/english/theory/postmodernism/modules/introduction.html