ادبیات پایداری
ادبیات پایداری شاخه‌ای از ادبیات است که تحت تاثیر شرایطی مانند اختناق، استبداد داخلی، جنگ، اشغال نظامی و سرکوب آزادی‌های اجتماعی و قانون ستیزی و قانون گریزی و... نوشته می شود و به‌واسطه مضمون و درون‌مایه‌اش که ایستادگی در برابر جریان‌های ضد آزادی و مبارزه بر علیه ظلم است، شناخته می‌شود. بیان دردمندی قشرهای ضعیف اجتماع که قربانی نظام استبدادی شده‌اند، القای امید به ایستادگی برای رهایی، ارج نهادن به جان‌باختگان راه آزادی و نوید دادن پیروزی در آینده، از جمله مضمون‌های مشترک در آثاری است که در دستهٴ ادبیات پایداری طبقه‌بندی می‌شوند. دغدغهٴ اصلی نویسندگان این آثار، بی‌هویت شدن نسلی است که منفعت‌طلبی و رفاه، او را از توجه به رنج‌های مردم خود بازمی‌دارد. نویسندگان با دفاع از وطن و طرح نماد های اسطوره ای برای بهتر شدن وضع کشور، تلاش می کنند. ادبیات پایداری، هم در قالب شعر و هم در قالب نثر ظهور و بروز می‌یابد.[1]
این مقوله ادبی، به‌عنوان بخشی از مبارزات آزادی‌خواهانه و جنبش‌های مقاومت در آفریقا، آمریکای جنوبی و خاورمیانه ظهور یافت. در ادبیات پایداری بر اهمیت سیاسی ادبیات و نقش نویسنده یا هنرمند در شکل‌گیری و زنده نگه‌داشتن خاطرهٔ جنبش‌های سیاسی تأکید می‌شود.[2]
پانویس
- سنگری، محمدرضا (زمستان ۱۳۸۸). «ادبیات پایداری». شعر (۳۹). دریافت‌شده در ۲۰ مرداد ۱۳۹۸.
- Laachir, Karima; Talajooy, Saeed (2013). Resistance in Contemporary Middle Eastern Cultures: Literature, Cinema and Music (1th ed.). New York: Routledge. p. 80. ISBN 978-1-13-811855-3.