آوا
در زبانشناسی و آواشناسی، آوا (به انگلیسی: phone) به هر صدا (در زبانهای گفتاری) یا ژستی (در زبانهای اشاره‌ای) گویند که متمایز و قابل شناسایی از سایر صداها یا ژستهای موجود در آن زبان باشد. آواشناسی نیز دانش بررسی آواها و صداهای گفتاری است. این دانش که بخشی از زبانشناسی بشمار می‌آید با بررسی سرشت آواها و شیوه‌های تولید آنها سر و کار دارد. هر واج ممکن است بسته به موقعیت قرارگیری آن در میان سایر واجها با چند آوا بیان شود که در اینصورت هر یک از این آواها واج‌گونه‌ای از آن واج به حساب می‌آیند. کوچکترین واحدی که میتواند بین واژه‌ها فرق بگذارد واج است که در واج‌شناسی مورد مطالعه قرار می‌گیرد. آوا میتواند نام نیز باشد!
| بخش از مجموعه |
| زبانشناسی |
|---|
|
 درگاه |
واژهٔ «آوا» در اشعار شاعرانی چون رودکی، فردوسی، عنصری، منوچهری، ناصرخسرو، سنائی و خاقانی به کار رفته است.[1]
جُستارهای وابسته
منابع
- دهخدا، علی‌اکبر، لغتنامهٔ دهخدا، سرواژهٔ «آوا». پیوند برخط
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.