چیل‌ویو
چیل‌وِیو که گاه با نام گلو-فای هم شناخته می‌شود،[1] یکی از سبک‌های موسیقی است که هنرمندان آن غالباً با استفادهٔ زیاد از افکت‌های صوتی، سینث‌سایزر، لوپینگ، سمپلینگ، و وکال‌های به شدّت فیلترشده و خطوط ملودیک ساده مشخّص می‌شوند.[2]
| چیل‌ویو | |
|---|---|
| ریشه‌های سبکی | سینث‌پاپ، موج نو، سایکدلیک پاپ، کلدویو، دریم پاپ، امبینت، آی‌دی‌ام، چیل‌آوت، Lo-fi، شوگیز، امبینت هاوس، و داون‌تمپو |
| ریشه‌های فرهنگی | اواسط دههٔ ۲۰۰۰، ایالات متّحدهٔ آمریکا |
| سازهای معمول | سینث‌سایزر، ماشین درام، سمپلر (ساز) |
این سبک ترکیبی از جنبش موسیقی دههٔ ۲۰۰۰ برای بازگشت به موسیقی دههٔ ۱۹۸۰ و (در موسیقی ایندی) استفاده از صدای امبینت، و موسیقی عامّه‌پسند مدرن، مانند الکتروپاپ، احیای پست-پانک، سایک - فولک، نو گیز، و ویچ هاوس است.
تعریف سبک
سبک چیل‌ویو از سبک‌های سینث‌پاپ، موج نو، سایکدلیک پاپ، کلدویو، دریم پاپ، امبینت، آی‌دی‌ام، چیل‌آوت، Lo-fi، شوگیز، امبینت هاوس، و داون‌تمپو تأثیر گرفته‌است.
منابع
- مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «Chillwave». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی، بازبینی‌شده در ۲۸ ژوئیهٔ ۲۰۱۲.
- Marc Hogan, review of واشد اوت, لایف آو لیژر, Pitchfork (website), September 16, 2009.
- «Is Chillwave the Next Big Music Trend? - Speakeasy - WSJ». The Wall Street Journal. دریافت‌شده در ۵ مهر ۱۳۹۳.
پیوند به بیرون
- How to invent a music genre, Gawker
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.