پژواک‌یابی در جانوران

پژواک‌یابی در جانوران، که با نام‌های زیست‌سونار و بایوسونار نیز شناخته می‌شود، روشی مبتنی بر به کارگیری سونار توسط جانوران برای اهدافی چون موقعیت‌یابی، جهت‌یابی، و پیدا کردن طعمه است. جانورانی که پژواک‌یابی می‌کنند صدایی را به محیط دور خود گسیل می‌کنند و با گوش سپردن و تجزیه و تحلیل پژواک آن، موقعیت اشیا در محیط اطراف را متوجه می‌شوند.

پژواک‌یابی در آب‌بازسانان. بخش بادامی شکل که نقش اصلی در فشرده‌سازی و فرستادن صدا دارد ملون خوانده می‌شود.

چندین گونه جانور از پژواک‌یابی برای اهداف گوناگون بهره می‌گیرند. از جمله این جانوران می‌توان به خفاش‌ها[1] و نهنگ‌های دندان‌دار[2] اشاره کرد. دسته‌های کوچکتری از جانوران از جمله حشره‌خوران[3] و دو گونه پرنده غارزی نیز توانایی به کارگیری پژواک‌یابی را دارند. این پرندگان نمونه‌های ساده‌تری از پژواک‌یابی را در مقایسه با آنچه خفاش‌ها و آب‌بازسانان دارا هستند، در هنگام پرواز میان درخت‌ها و غارهای محل زندگیشان به کار می‌برند.[4]

منابع
  1. D. R. Griffin (۱۹۵۸). «Listening in the dark». New York: Yale University Press. پارامتر |پیوند= ناموجود یا خالی (کمک)
  2. Schevill, W.E. and McBride, A.F. (۱۹۵۶). «Evidence for echolocation by cetaceans». Deep Sea Research(۳). ص. ۱۵۳-۱۵۴. پارامتر |پیوند= ناموجود یا خالی (کمک)
  3. Thomas E. Tomasi (۱۹۷۹). «Echolocation by the Short-Tailed Shrew Blarina brevicauda». Journal of Mammalogy(۶۰). ص. ۷۵۱-۷۵۹. پارامتر |پیوند= ناموجود یا خالی (کمک)
  4. Jon Fjeldså and Niels Krabbe (۱۹۹۰). «Birds of the High Andes: a manual to the birds of the temperate zone of the Andes and Patagonia, South America». Apollo Books. شابک ۹۷۸۸۷۸۸۷۵۷۱۶۳.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.