نورومورفیک

مهندسی نورومورفیک (neuromorphic) یا به اختصار نورومورفیک که «محاسبات عصبی» نیز نامیده می‌شود، مفهومی است که در اواخر دهه ۱۹۸۰ توسط کارور مید (Carver Mead) توسعه یافته و به معنی استفاده از سیستم‌های مجتمع سازی در مقیاس بسیار بزرگ ( VLSI ) حاوی مدارهای آنالوگ الکترونیکی، برای تقلید (شبیه‌سازی) معماری عصبی و بیولوژیکی موجود در سیستم عصبی است.[1][2]

در حال حاضر، اصطلاح نورومورفیک برای توصیف سیستم‌های آنالوگ، دیجیتال، سیستم‌های مختلط آنالوگ / دیجیتال و نرم‌افزارهایی که سیستم‌های عصبی را مدل‌سازی می‌کنند، به کار می‌رود. اجرای محاسبات عصبی در سطح سخت‌افزار را می‌توان با ممریستورهای مبتنی بر اکسید (oxide-based memristors)، ممریستورهای اسپینترونیک (spintronic memories)، سوئیچ‌های آستانه‌ای (threshold switches) و ترانزیستورها، تحقق بخشید.[3]

جنبه اصلی مهندسی نورومورفیک درک چگونگی مورفولوژی نورون های ویژه ، مدارها ، برنامه ها و معماری های همه جانبه محاسبات مدنظر را ایجاد می کند ،بر نحوه ارائه اطلاعات و بر استحکام در برابر آسیب ها تأثیر می گذارد ، یادگیری و توسعه را ترکیب می کند،سازگاری با تغییرات محلی (انعطاف پذیری) ، و تغییر تکاملی را آسان می کند.

مهندسی نورومورفیک مبحثی میان رشته ای است که از  زیست شناسی ، فیزیک ، ریاضیات ، علوم کامپیوتر و مهندسی الکترونیک ایده می گیرد تا سیستم های عصبی مصنوعی مانند سیستم های بینایی ، سیستم های سر-چشم ، پردازنده های شنوایی و روبات های خودمختار را طراحی کند که معماری فیزیکی و اصول طراحی آن مبتنی بر اصول سیستم عصبی بیولوژیکی است.

مثال ها:

در اوایل سال 2006 ، محققان در  جورجیا تکنولوژي یک میدان برنامه پذیر آرایه عصبی را منتشر کردند.