نقشه ده‌ساله

عبدالبهاء الواحی با عنوان الواح "نقشۀ ملکوتی" نوشته و در آنها از صدها محلّی یاد نموده بود که روزی جوامع بهائی باید در آنها تشکیل شود.[2] شوقی افندی فاصله سال‌های ۱۹۲۲–۱۹۳۷ را به تشکیل و تقویت ساختارهای اداری جامعهٔ بهائی پرداخت و مطابق با مفاد الواح وصایای عبدالبهاء، تشکیل محفل‌های روحانی محلّی و ملّی را مدّنظر قرار داد.[3] وی هنگامی که احساس کرد ساختارهای اداری بهائی به اندازۀ کافی توسعه یافته و به خوبی عمل می‌کنند، وظیفه انتشار آئین بهائی را به نقاطی که در الواح "نقشۀ ملکوتی" ذکر شده بود به آنها سپرد.[3] از سال ۱۹۳۷، شوقی افندی جوامع بهائی موجود را مأمور کرد تا هر یک بر اساس برنامه‌هایی در سطح ملّی، به رشد و گسترش آئین بهائی بپردازند.[3]

در اکتبر ۱۹۵۲، شوقی افندی، اوّلین برنامهٔ هماهنگ جهانی ("نقشۀ ده ساله") را اعلام کرد[4]، برنامه‌ای که در فرایند گسترش جغرافیایی آئین بهائی در سطح جهانی تأثیر عمده‌ای داشت [3] و در انتهای آن بیت العدل اعظم تشکیل شد.[4]

در سال ۱۹۵۳، تعداد ۱۲ محفل روحانی ملّی بهائی در سراسر دنیا وجود داشت.[2] نقشۀ ده ساله مستلزم همکاری میان این محفل‌های ملی مختلف بود.[3]

شوقی افندی ۲۷ هدف برای این نقشه تعیین کرد که بعضی از آنها مربوط به مرکز جهانی بهائی و بعضی مربوط به جوامع ملّی بهائی و بعضی مستلزم اقدام افراد بهائی بود.[4]

هنگام شروع «نقشۀ ده ساله» ۱۲ محفل روحانی ملّی در دنیا وجود داشت.[4] در طی این برنامه قرار بود تعداد محافل ملّی حدّاقل چهار برابر شود و به ۵۷ محفل رسد.[2] در هنگام شروع این برنامه، آئین بهائی به ۱۲۹ کشور راه یافته بود.[4] قرار بود تا پایان این برنامه ۱۳۱ کشور دیگر به این تعداد اضافه شود.[4]

در پایان این برنامه، ۵۶ محفل روحانی ملّی و ۳۵۴۹ محفل روحانی محلّی تشکیل شده بود.[4] آئین بهایی به ۲۵۹ کشور راه یافته بود و آثار بهائی به ۳۰۰ زبان ترجمه شده بود.[4]

در پایان «نقشهٔ ده ساله» بیت العدل اعظم، شورای حاکمهٔ دیانت بهائی[2]، تشکیل شد.[4] روز ۲۱ آوریل ۱۹۶۳، اوّلین انتخابات بیت العدل اعظم با حضور ۲۸۸ نماینده از ۵۶ محفل روحانی ملّی برگزار شد.[4] بیت العدل اعظم در میان دیگر وظایف خود، بر ادامۀ رشد و گسترش جوامع بهائی نظارت کرده و می‌کند.[2]

• شوقی افندی