میشل دو مونتنی

وی در سال ۱۵۳۳ به دنیا آمد. سیزده سال دادستان و چهار سال نیز شهردار شهر بوردو بود. وی همچنین به سفارت برای شاهزادگان محلی نیز می‌پرداخت. وی در طول حیاتش صاحب شش فرزند شد که پنج تن از آنان در نوزادی از دنیا رفتند. وی در سال ۱۵۹۲ به دلیل عوارض سنگ کلیه درگذشت.[2]

• ما می‌توانیم در افکار خود از مرزها بگذریم.

میشل دو مونتنی، نویسندهٔ دورهٔ رنسانس، کتابخانه‌اش را با کتاب‌هایی پر کرده بود که به او در گذر از مرزهای تعصب کمک می‌کردند. در آن کتابخانه، کتاب‌های تاریخ، سفرنامه‌ها، گزارش‌های مبلغان مسیحی و ناخداها، ادبیات دیگر ملل و کتاب‌های مصور همراه با تصاویری از قبایلی وجود داشت که به شکل عجیبی لباس پوشیده بودند. از طریق این کتاب‌ها، مونتنی می‌توانست مشروعیت بخش‌هایی از وجودش را اثبات کند که در آن اطراف (محل زندگی‌اش) هیچ شواهدی دال بر اثباتشان وجود نداشت؛ و به وسیلهٔ این کتاب‌ها می‌توانست از احساس بیگانگی خود با خصایص اقوام و ملت‌های گوناگون بکاهد. مونتنی ما را دعوت می‌کند که با مسافرت به کشورها، در عالم واقع و در خیال، تعصبات محلی و تفرقه‌های حاصل از آن‌ها را با هویت‌های نامحدودتری در قالب شهروندان جهان معاوضه کنیم.

از کتاب تسلی‌بخشی‌های فلسفه، آلن دوباتن، ترجمهٔ عرفان ثابتی، انتشارات ققنوس، چاپ هفدهم۱۳۹۷، ص۱۷۱و۱۷۳

کتاب اصلی وی مقالات (به فرانسوی: Les Essais) نام دارد که عنوان آن را از ریشهٔ فعل فرانسوی essayer به معنای آزمودن گرفته‌است. مونتنی برای نخستین بار نتایج تحقیقات خود را در سال ۱۵۸۰ منتشر کرد و مقالات او خیلی سریع به یکی از پرفروش‌ترین کتاب‌های دورهٔ رُنسانس تبدیل شد. کتاب مقالات حول یک سؤال اساسی که دغدغهٔ همهٔ ماست می‌گردد: یک فرد چگونه زندگی می‌کند؟ به این معنا که یک شخص چگونه دست به انتخاب‌هایی هوشمندانه و شرافتمندانه می‌زند، خودش را می‌شناسد، به عنوان یک انسان رفتار می‌کند، با دیگران به خوبی رفتار می‌کند و آرامش خاطر بدست می‌آورد؟[2] وی همچنین با اقتداء به اپیکوروس، فیلسوف یونانی، بر ترس خود از مرگ غلبه می‌کند. البته این اتفاق تا زمانی که وی خود دچار سانحه می‌شود روی نمی‌دهد. در این سانحه وی تا نزدیکی‌های مرگ می‌رود و گرچه از دید بقیه دچار اضطراب بوده، ولی بعد از بهبودی وقتی به آن ساعات فکر می‌کرده تنها خاطراتی خوب از آن ساعات داشته‌است و همین باعث می‌شود دیدی مثبت نسبت به مرگ پیدا کند. او بیشترین تأثیر را از رواقیون و بالاخص سنکای رواقی پذیرفته‌است. نیچه او را نیرومندترین جان‌ها می‌نامید.[3]

• تتبّعات، ترجمهٔ احمد سمیعی (گیلانی)، انتشارات سخن با همکاری رایزنی فرهنگی سفارت فرانسه در ایران، ۱۳۸۳
• در باب دوستی و دو جستار دیگر، ترجمهٔ لاله قدکپور، انتشارات گمان، ۱۳۹۵
• در باب خلوت گزینی ترجمه مرضیه خسروی (کتاب صوتی با همکاری ماه آوا و کتابراه با صدای رضا عمرانی)

• سیمون دوبوار (۱۳۸۲)، جنس دوم، ترجمهٔ قاسم صنعوی، انتشارات توس، ص. ص٫ ۴۴۰، شابک ۹۶۴-۳۱۵-۵۶۲-۵

• مونتنی — بخش اول: چگونه زندگی کردن؛ نوشتهٔ سارا بِیک‌وِل
• مونتنی — بخش دوم: یادگیری نهراسیدن؛ نوشتهٔ سارا بِیک‌وِل
• چند نکته درباره میشل دو مونتنی، نوشتهٔ محمدمنصور هاشمی

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ میشل دو مونتنی موجود است.

مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به میشل دو مونتنی در ویکی‌گفتاورد موجود است.