منوچهر پیروز

منوچهر پیروز، از مدیران دولتیِ دو دهۀ پیش از انقلاب اسلامی در ایران که مدتی شهرداری تهران را اداره کرد و پس از آن نخست به استانداری بنادر و سواحل خلیج فارس و سپس استانداری فارس گمارده شد، روز پنجشنبه ١٠ اسفند/اول مارس در تهران درگذشت. وی پس از انقلاب در پاریس می زیست و تنها در سه چهار سال اخیر میان این شهر و زادگاه خود در رفت و آمد بود. او بهنگام درگذشت ٩١ سال داشت.

منوچهر پیروز
شهردار تهران سرپرست
مشغول به کار ۱۵ شهریور ۱۳۴۷ – ۱۲ آبان ۱۳۴۷
پادشاه	محمدرضا پهلوی
پس از	محمدعلی صفاری
پیش از	جواد شهرستانی
استانداری بنادر و سواحل خلیج فارس
مشغول به کار ۴ دی ۱۳۴۷ – ۱۳۵۰
استاندار فارس
مشغول به کار ۱ تیر ۱۳۵۰ – ۱۳۵۶
اطلاعات شخصی
زاده	۱۳۰۵ خورشیدی اصفهان،
درگذشته	۱۰ اسفند ۱۳۹۶
ملیت	ایران
اقامتگاه	تهران، شیراز، جنوب ایران، پاریس، اصفهان
محل تحصیل	لیسانس حقوق قضائی
پیشه	استانداری و مدیریت
تخصص	سیاستمدار
دین	اسلام شیعه

تبلیغ بازرگانی

منوچهر پیروز از کارگزاران برجستۀ دهه‌های چهل و پنجاه خورشیدی در ایران بود و در میان مدیران دولتی از چهره‌های سرشناس، پیشرو و کارآمد شمرده می‌شد. او در هر مقام و منصبی در جستجوی تدوین طرح و برنامۀ تازه‌ای بود و در اجرای آن شتاب و شور فراوان بخرج می‌داد.

منوچهر پیروز که در اصفهان زاده و در همان شهر به دبستان و دبیرستان رفته بود، در دانشگاه تهران به آموزش حقوق پرداخت و پس از دریافت لیسانس به استخدام شرکت ملی نفت ایران درآمد. او همان جا با امیرعباس هویدا که در آن سال‌ها مدیریت اداری شرکت نفت را بر عهده داشت آشنا شد و این آشنائی به نزدیکی میان آنان انجامید. چندی پس از آنکه هویدا شرکت نفت را ترک کرد و در کابینۀ حسنعلی منصور به وزارت دارائی  منصوب شد، منوچهر پیروز به شهرداری تهران رفت و معاونت شهردار را در انتظار جانشینی او برعهده گرفت و در این مقام در احداث گورستان عمومی تهران، بهداشتی کردن کشتارگاه و نیز سامان دادن به میادین میوه و تره بار پایتخت نقش اساسی ایفا کرد.

او در شهریور ١٣٤٧، هنگامی که سرتیب محمدعلی صفاری از گیلان به مجلس سنا راه یافت و از شهرداری پایتخت کناره گیری کرد، با پشتیبانی نخست وزیر وقت، امیرعباس هویدا، به سرپرستی شهرداری گمارده شد تا پس از برگزاری انتخابات انجمن‌های  شهر به عنوان شهردار تهران برگزیده شود. اما عطاءالله خسروانی، دبیرکل حزب ایران نوین، که نامزدهای حزبِ زیر نظر او در انتخابات انجمن شهر تهران کلیۀ کرسی‌ها را بدست آورده بودند، راه را بر منوچهر پیروز بست و نامزد برگزیدۀ خود را به شهرداری پایتخت رساند.

عطاءالله خسروانی که رقیب سیاسی هویدا محسوب می‌شد، نمی خواست یکی از نزدیکان او شهرداری  پایتخت را بدست گیرد. این چنین انجمن شهر تهران در آبان ٤٧ باتفاق آراء جواد شهرستانی را به شهرداری  تهران برگزید.

منوچهر پیروز در دی ماه همان سال به استانداری  بنادر و سواحل خلیج فارس منصوب شد و به بندر عباس رفت. او که در این مقام در اجرای سریع طرح‌های عمرانی از خود کاردانی نشان داده بود، در تیرماه ١٣٥٠ در آستانۀ برگزاری جشن‌های دوهزار و پانصد ساله در مرودشت واقع در نزدیکی شیراز به استانداری فارس گمارده شد و ٦ سال در این مقام ماند. وی پس از آن به تهران آمد و به مدیریت طرح خانه سازی مهستان منصوب شد و با آغاز شورش‌های پیش انقلابی که حکومت برای آرام کردن مردم دست به بازداشت جمعی از کارگزاران پیشین خود زد، منوچهر پیروز نیز در ٢٩ آبان ٥٧ بازداشت شد و پس از چند روز به سبب بیماری به بیمارستان ٥٠٢ ارتش منتقل گردید و از همانجا با یاری کارکنانی که این دستگیری‌ها را برنمی تافتند گریخت. او مدتی در ایران پنهان زیست و سپس پنهانی از کشور خارج شد و در پاریس اقامت کرد.

دریافت رایگان خبرنامهبا خبر-پیامک های ما اخبار را بصورت زنده دریافت کنید

آبونه شوید

منوچهر پیروز در پایتخت فرانسه برای گذران زندگی به ایجاد یک نانوائی و شیرینی پزی کوچک روی آورد که دوستان او به مزاح از آن با عنوان «استانداری» یاد می‌کردند. این مغازۀ کوچک محل دیدار و گفت و گو میان جمع بزرگی از ایرانیان بود و وی در آن خیلی بیش از آنکه در فکر خرید و فروش باشد، به حل مشکلات این و آن دل خوش داشت. این مغازه در میان فرانسویان نیز شناخته شده بود و بسیاری از آنان هنگامی که سخن از ایران می‌رفت، به وجود این مغازه و مدیر آن اشاره می‌کردند.

منوچهر پیروز چه در دوره‌های مدیریت و اوج نفوذ و قدرت و چه در تبعید همواره بی تکلف و بی تشریفات می‌زیست و هنگامی که خود برای امرار معاش از بام تا شام به کار دشوار سرگرم بود، از کمک به دی منوچهر پیروز سیاستمدار دهه‌های ۱۳۴۰ و ۱۳۵۰ خورشیدی در ایران و از همکاران نزدیک عباس هویدا بود. منوچهر پیروز درجریان کودتای ۲۸ مرداد ۱۳۳۲ چون قبلاً فعالیت‌های سیاسی داشت، به اروپا رفت و قریب یک سال در اروپا وقت گذرانید و موجباتی فراهم نمود که بدون پاسخ‌گوئی به فعالیت‌های سیاسی سابق خود به ایران بازگردد و به کار اشتغال ورزد. وی در جریان انقلاب ۱۳۵۷ ایران در تاریخ ۲۹ آبان ۱۳۵۷ و به موجب به جریان گذاشته شدن تمام پرونده‌های موجود در دیوان کیفر و دادسرای تهران توسط بازپرسان بازداشت شد. منوچهر پیروز از دانش آموختگان شرکت نفت بود. وی چند روز پس از بازداشت پس از سپردن وجه‌الضمان از زندان آزاد شد و چند ساعت بعد طبق ماده پنج حکومت نظامی بازداشت گردید. منوچهر پیروز در شلوغی ۲۲ بهمن ماه ۱۳۵۷ پس از رهایی از زندان گریخت و نهایتاً به خارج از کشور رفت.