منصف شیرازی
محمدزمانخان بن فضلعلی قاجار مشهور به منصف شیرازی و منصف قاجار (۱۸۱۲–۱۸۴۸م) شاعر و خوشنویس ایرانی بود. او در قالب‌های گوناگون سرود، از جمله مدایح نبوی او که شهرت داشته است.[1][2][3]
| منصف شیرازی | |
|---|---|
| زادهٔ | ۱۸۱۲م/۱۲۲۷ق شیراز |
| درگذشت | ۱۸۴۸م/۱۲۶۴ق تهران |
| محل زندگی | تجریش، تهران |
| پیشه | شاعر و خوشنویس |
| عنوان | خان |
زندگی
محمدزمان بن فضلعلی قاجار در سال ۱۲۲۷ق/۱۸۱۲م در شیراز زاده شد. پدرش در دربار فتحعلی، شاه قاجار مقام‌دار بود و از نزدیکان او شمرده می‌شد. منصف به تحصیلات پرداخت و از مناصب دوری نمود. او بیشتر در تهران می‌زیست و اقامتگاهی در تجریش داشت، «اغلب اوقات گوشه‌نشین و غرق دریای تفکرات عارفانه بود.» رضاقلی‌خان هدایت از دوستان نزدیک او بوده و نوشته «با منش لطفی کامل و سرشار است و مرا بخدمتش اخلاص بی‌شمار.»[1]
منصف شیرازی در سال ۱۲۶۴ق/۱۸۴۸م در سی و هفت سالگی در تهران درگذشت، ماده‌تاریخ آن از نظمی تبریزی:[1]
| منصف آن گویندهٔ والاگهر | رفت، لیکن نام نیکویش بجاست | |
| بی‌نظیر روزگار خویش بود | بر حدیثم شعر شیرنیش گواست | |
| طبع او شایستهٔ صدآفرین | شعر او شایستهٔ صد مرحباست | |
| مصطفی بادا پناهش، زانکه او | با دل وجان دوستدار مصطفاست | |
| هاتفی گفت از پی تاریخ او: | منصف ما همنشین اولیاست |
جستارهای وابسته
 |
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به منصف شیرازی در ویکی‌گفتاورد موجود است. |
منابع
- نظمی تبریزی، علی (۱۹۷۶). دویست سخنور؛ تذکرةالشعرای منظوم و منثور. تابش. ص. ۴۰۵.
- هدایت، رضاقلی‌خان. مجمع الفصحاء. ششم. ص. ۱۰۱۷.
- خیامپور، عبدالرسول (زمستان ۱۳۶۸). فرهنگ سخنوران. دوم. طلایه. ص. ۵۶۷.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.