ملاط (لنگرود)

روستایی است واقع در دهستان دریاسر شهرستان لنگرود‌ در استان گیلان.[1] بر اساس اطلاعات موجود در مرکز آمار ایران، جمعیت ملاط بالغ بر ۱٬۰۳۴ نفر است.

ملاط (لنگرود)
روستا
ملاط (لنگرود)
مختصات: ۳۷°۰۹′۴۱″ شمالی ۵۰°۰۹′۳۱″ شرقی مختصات: ۳۷°۰۹′۴۱″ شمالی ۵۰°۰۹′۳۱″ شرقی
کشور	ایران
استان	استان گیلان
شهرستان	شهرستان لنگرود
بخش	بخش کومله
دهستان	دهستان دریاسر
جمعیت  (۲۰۰۶)
• کل	۱٬۰۳۴
منطقه زمانی	یوتی‌سی +۳:۳۰ (ساعت رسمی ایران)
• تابستان (ساعت تابستانی)	یوتی‌سی +۴:۳۰ (ساعت رسمی ایران)

ملاط از روستاهای مشرف به لیلاکوه است. از جمله محصولات اصلی این روستا چای سبز و سیاه، انواع مرکبات، کیوی، نان محلی و آب چشمه است. این روستا به دلیل موقعیّت خاص خود، یکی از مقاصد گردشگری در شهرستان لنگرود به شمار می آید. مقبرۀ دوازده امامزادگان ملاط نیز یکی دیگر از اماکن مهم این روستا است که مدفنِ دوازده تن از سادات کیایی است.

نام این روستا در منابع تاریخی به کرّات ذکر شده است. به گفتۀ ابن اسفندیار در تاریخ طبرستان، ملاط «دیهی است وَرای هَوسَمِ غربی»[2] و «حدّ طبرستان»[3] دانسته شده است. در تاریخ گیلان و دیلمستان از ظهیرالدین مرعشی به اتفاقات و نبردهایی که در «کوتمک ملاط»[4] واقع شده اشاره شده است. در این کتاب به «مدرسه»[5]، «خانقاه»، «مسجد جامع»، «گوراب»، «باغهای میوه» و «برکۀ عظیمِ»[6] ملاط اشاره شده است. امیر کیا ملاطی، اولین امیر از امرای کیایی و بنیانگذار سلسلۀ کیاییان، و پسرش، سیّدعلی کیا ملاطی، منسوب به این روستا هستند. سیدرضی کیا، پسر سیدعلی کیا، در عمارت ملاط کوشش بسیار کرده است. عین نوشتۀ مرعشی در اینجا نقل می شود: «عمارات ملاط را به اهتمام تمام بنياد نهادند و قصرى در غايت لطافت و مسجد جامع در غايت نزاهت تمام ساختند و خانه ‏هاى چند جهت مترّددان و ابناى سبيل[7] مجموع را از سنگ و گل تمام كردند و طويله‏ هاى اسبان و استران به اتمام فرمودند رسانيد و غماى [8]مجموع را باز به سفالوى سرخ بپوشانيدند. و گرداگرد مشهد[9] مبارک[10] ديوارى از سنگ در غايت محكمى احداث فرمودند و غماى آن را به سفالو از آب باران محفوظ ساختند. و درون مشهد را درختهاى نارنج و ترنج و ليمو و آبى[11] و آلو بنشاندند و آن موضع را رشکِ جنّت نعيم و خُلد برين گردانيدند. و حُفّاظ[12] را وظايف[13] تعيين نموده تا شب و روز به تلاوت قرآن مجيد مشغول باشند و اكنون نيز هستند. و خانقاهى بساختند و امر كردند كه صبح و شام را به فقرا و مساكين و أبناء السَّبيل آش بدهند و بر در مسجد حفر چاه آب فرمودند و گورابى به غايت خوب‏ بفرمودند ساختن. و مدرسه‏ اى طرف غربى آن گوراب و مسجد تمام كردند و مرتبه ‏اى ديگر شيب از آن گوراب گورابى ديگر بساختند و چاه آبى بر سر راه فرمودند كندن تا در تابستان كه آب رودخانه گرم می ‏شود ابناى سبيل و متوطّنان[14] آن مقام، از آن آب بنوشند و بر سر آن گوراب دكانهاى چند فرمودند ساخت و مردم صنعت‏كار از هر نوع آنجا بنشاندند و باغ وسيعى‏ بنياد كردند و از هرنوع ميوه‏ هاى خوب و انگورهاى لطيف بفرمودند نشاندن. و جهت آبخور و برنجار و مزارع سُكّان[15] آن مقام بركه‏ اى عظيم[16] بساختند چنانكه مزرعۀ آن قريه و ساير قُرا[17] كه در حوالى آن قريه ‏اند، از آن متمتّع و برخوردار گشتند.»[18]