لینگترن
لینگترن، با ارتفاع ۶٬۷۴۹ متر (۲۲٬۱۴۲ فوت)، کوهی است که در منطقه ماهالنگور هیمالیا، حدود ۸ کیلومتر (۵٫۰ مایل) در یک خط مستقیم از کوه اورست بلندترین قله جهان فاصله دارد. این کوه در مرز بین‌المللی بین نپال و منطقه خودمختار تبت چین واقع شده‌است و اولین بار در سال ۱۹۳۵ فتح گردید.
| لینگترن | |
|---|---|
 قله لینگترن | |
| مرتفع‌ترین نقطه | |
| ارتفاع | ۶٬۷۴۹ متر (۲۲۱۴۲پا) [1] |
| مختصات | ۲۸°۰۱′۴۰″ شمالی ۸۶°۵۱′۱۸″ شرقی |
| جغرافیا | |
| مکان | ناحیه سولوخمبو، منطقه ساگارماسا، نپال شهرستان تینگری، شیگاتسی، منطقه خودمختار تبت، چین |
| رشته‌کوه | Mahalangur Himal, هیمالیا |
| بالا رفتن | |
| نخستین صعود | در ۱۹۳۵ توسط اریک شیپتون و لسلی ویکره برایانت |
| راحت‌ترین مسیر | glacier/snow/ice from West Rongbuk Glacier |
جغرافیا
این کوه به همراه خمبوتسه و پوموری سه کوه بزرگی هستند که در سمت غربی کوه اورست قرار دارند.
از نظر زمین‌شناسی صورت جنوبی کوه از گنیس سیاه پوشانده شده‌است که توسط یک آذرین‌لایه ضخیم گرانیت عظیم پوشانده شده‌است. گنیس با بسیاری از آسترهای گرانیتی نازک‌تر قرار گرفته‌است.[2]
همچنین گفته می‌شود ارتفاع قله ۶٬۷۱۴ متر (۲۲٬۰۲۸ فوت) و ۶٬۶۷۴ متر (۲۱٬۸۹۶ فوت) با استفاده از مدل‌های مختلف ارتفاع اندازه‌گیری شده‌است. برجستگی لینگترن در حدود ۵۹۳ متر (۱۹۴۶ فوت) بالاتر از قطب اصلی آن است که بین آن و نزدیکترین همسایه بالاتر پوموری قرار دارد.[3][4]
کشف
لینگترن را می‌توان به راحتی در روستاهای مسکونی در دره خمبو نپال مشاهده کرد اما ممکن است که اولین بار که توسط کاشفان غربی در سال ۱۹۲۱ از تبت مشاهده شده باشد. جورج مالوری و گای بولاک در طی سفرهای ۱۹۲۱ بریتانیایی اورتست در حال کاوش در منطقه به شمال کوه اورست بودند که امیدوار بودند مسیری را برای قله پیدا کنند. خط الراس غربی اورست امیدوارکننده به نظر نمی‌رسید، بنابراین آنها سعی کردند در مقطعی به حوضه آبریز برسند تا ببینند که چه چیزی در جنوب قرار دارد.
با انجام این کار آنها لینگترن را کشف کردند (اما از آن صعود نکردند) و پهلوهای آن را دور زدند تا به کلنی برسند که از آنجا توانستند برای اولین بار Cwm Western را ببینند. با این حال، چشم‌انداز سرازیری رسوبی به یخچال خمبو و سپس صعود از یخبندان خمبو باعث شد آنها این مسیر را رد کنند.[5][6]
نامگذاری
.jpg.webp)
قله ای که اکنون با نام لینگترن شناخته می‌شود در حقیقت بخشی از سازندهای پیچیده‌ای است که از شمال به یخچال رانگبوک غربی گسترش می‌یابد (به نقشه سفر ۱۹۲۱ مراجعه کنید). بخش شمالی، در محل اتصال یخچالهای غربی و اصلی رانگبوک، اکنون عموماً قله گوانگمینگ (۲۸°۰۲′۴۶″شمالی ۸۶°۵۱′۵۳″شرقی) نامیده می‌شود و دارای ارتفاع ۶٫۵۳۳ متر (۲۱۴۳۴ فوت) است. نام "لینگترن " اکنون فقط به بالاترین قله اشاره دارد، که بلافاصله در شمال یخچال خمبو قرار دارد.
مالوری و بولاک نام بسیاری از ویژگیهای مکان‌نگاری را که کشف کرده‌اند پیشنهاد کردند و این اعلان‌ها توسط این سفر تأیید شدند و برای تصویب به چارلز بل، سفیر ویژه انگلیس در لسا منتقل شدند. آنها با اشاره به کل مجموعه لینگترن، آنها نام " Lingtren" را به عنوان "تبت" برای "شبه قاره" یا "جزیره" انتخاب کردند.[7] با استدلال به اینکه، این کلمه برای توصیف معبد کوچکتری که با یک معبد اصلی مرتبط است نیز استفاده می‌شود.[8]
قله دیگری وجود دارد که به یخچال غربی رود رانگبوک می‌رود اما در سمت غرب واقع شده‌است که ثابت شده مکانی عالی برای مشاهده و عکسبرداری از توپوگرافی کوهستانی است. به دلیل موقعیت جداشده، اغلب با نام مستعار "Peak Island" از آن یاد می‌کردند.[6][9] این کوه دارای ارتفاعی معادل ۶۳۹۶ متر (۲۰۹۸۴ فوت) است و اکنون به‌طور کلی لینگترن Xi (۲۸°۰۲′۰۵″شمالی ۸۶°۴۸′۲۸″شرقی) خوانده می‌شود.
گروه بریتانیایی شناسایی کوه اورست در سال ۱۹۳۵ بار دیگر در این منطقه شروع به کاوش کرد و به همین مناسبت، در طی آنچه اریک شیپتون آن را «یک عیاشی واقعی از کوهنوردی» نامید، شیپتون و لسلی ویکره برایانت برای اولین بار به قله دور افتاده‌ای از لینگترن، لینگترن ناپ؛ و سپس قله اصلی لینگترن صعود کردند.
همان‌طور که در امتداد یک خط الراس باریک از یخ در حال پایین آمدن بودند، برایانت بیش از ۱۵۰ متر سقوط کرد. شیپتون توانست طناب او را نگه دارد و برایانت که تبر خود را حفظ کرده بود، توانست به عقب صعود کند.[9][10][11]
هیچ سابقه کاملی در مورد صعود کوه از سال ۱۹۳۵ وجود ندارد و این بدان معنی است که هرگز از طرف نپال صعود نشده‌است. شاید این قابل توجه باشد زیرا از اردوگاه پایگاه اورست، پوموری و خمبوتسه کمتر از ۵ کیلومتر (۳ مایل) از آن فاصله دارد.[3]
منابع
- National Geographic Society (November 1988). Mount Everest (Map). 1:50000.
- Searle, Mike (2013). Colliding continents a geological exploration of the Himalaya, Karakoram, and Tibet (1st ed.). Oxford: Oxford University Press. p. 175. ISBN 978-0-19-165248-6. Retrieved 9 December 2014.
- "Lingtren". Peakware. Archived from the original on 9 December 2014. Retrieved 9 December 2014.
- "Lingtren, Tibet Autonomous Region". China Geographic Names Database. GeoNamebase.com. Archived from the original on 9 December 2014. Retrieved 9 December 2014.
- Davis, Wade (2012). Into the Silence: The Great War, Mallory, and the Conquest of Everest. Random House. ISBN 978-0-09-956383-9.
- Howard-Bury, Charles; Mallory, George Leigh (1991). Keaney, Marian, ed. Everest Reconnaissance: The First Expedition of 1921. London: Hodder & Stoughton. ISBN 0-340-55602-1.
- "The Mount Everest maps and Photographs". Geographical Journal. 59 (2): 131–137. February 1922. JSTOR 1781390.
- Buckley, Michael (2012). Tibet: the Bradt travel guide (3rd ed.). Chalfont St. Peter: Bradt Travel Guides. p. 182. ISBN 978-1-84162-382-5.
- Unsworth, Walt (2000). Everest, The Mountaineering History. Seattle, WA, USA: Mountaineers Books. pp. 199–200. ISBN 978-0-89886-670-4.
- Isserman, Maurice; Weaver, Stewart (2010). Fallen Giants: A History of Himalayan Mountaineering from the Age of Empire to the Age of Extremes. Yale University Press. p. 189. ISBN 978-0-300-16420-6.
- Astill, Tony (2005). Mount Everest: the reconnaissance 1935. Tony Astill. pp. 250, 303–306. ISBN 978-0-9549201-0-4.
بیشتر خواندن
- Bullock, G. H. (1962). "Everest Expedition, 1921. Diaries of G. H. Bullock (Part I)" (pdf). Alpine Journal. 304: 130–149. Retrieved 18 June 2014.
- Bullock, G. H. (1962). "Everest Expedition, 1921. Diaries of G. H. Bullock (Part II)" (pdf). Alpine Journal. 305: 291–309. Retrieved 18 June 2014.
- Howard-Bury, C. K. (1922). Mount Everest the Reconnaissance, 1921 (1 ed.). New York: Longman & Green. Retrieved 13 June 2014.
- Shipton, Eric (1936). "The Mount Everest Reconnaissance, 1935". Himalayan Journal. 8. Retrieved 9 December 2014.
- Vos, Bart (1997). Hoger dan de Dhaulagiri. Amsterdam: Nijgh & Van Ditmar. ISBN 978-9038874524.
