لبی‌دندانی
واجهای لبی-دندانی واجهایی هستند که در ساخت آنها لب پایین و دندانهای بالا نقش دارند. در زبان فارسی در دو همخوان (صامت) ف مانند واج نخست در واژه فره و و مانند واج نخستین واژه وزن آوای لبی-دندانی شنیده می‌شود.
واجگاه (فعال و غیرفعال): ۱. برون‌لبی، ۲. درون‌لبی، ۳. دندانی، ۴. لثه ای، ۵. پس‌لثه ای، ۶. پیش‌کامی، ۷. کامی، ۸. نرمکامی، ۹. ملازی (زبانکی)، ۱۰. حلقی، ۱۱. چاکنایی، ۱۲. برون‌چاکنایی، ۱۳. ریشه‌ای، ۱۴. پس‌پسینی، ۱۵. پیش‌پسینی، ۱۶. تیغه‌ای، ۱۷. نوکی و ۱۸. زیرنوکی
نویسه‌های ف و و در فارسی که نماد واجهای ف و و هستند، در بخشبندی‌های دیگر به ترتیب بی واک و واکدار خوانده می‌شوند. هر دو این آواها از گروه واجهای سایشی نامیده می‌شوند.
جستارهای وابسته
منابع
- درزی، علی.درآمدی بر زبانشناسی معاصر.انتشارات سمت(۱۳۹۴). صفحه ۳۶–۵۷.
- ثمره، یدالله. آواشناسی زبان فارسی: آواها و ساخت هجایی آوا. مرکز نشر دانشگاهی.چاپ یازدهم(۱۳۹۳) صص ۶۰-۵۷
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.
