فضاهای عمومی

فضای عمومی یک فضای اجتماعی است که به‌طور کلی برای مردم باز و قابل دسترسی است. جاده‌ها (از جمله پیاده‌رو)، میدان‌های عمومی، پارک‌ها و سواحل را معمولاً فضای عمومی در نظر می‌گیرند. به‌طور محدود، ساختمان‌های دولتی که به عموم مردم باز می‌شود، مانند کتابخانه‌های عمومی، فضاهای عمومی هستند، هرچند تمایل دارند که مناطق محدود و محدودیت بیشتری برای استفاده داشته باشند. اگر چه ساختمان‌های خصوصی یا ملک قابل مشاهده از راه‌پله‌ها و خیابان‌های عمومی می‌توانند چشم‌انداز بصری عمومی را تحت تأثیر قرار دهند، اما فضای عمومی در نظر گرفته نمی‌شود، مثلاً، با تبلیغات در فضای باز. به تازگی، مفهوم فضای مشترک پیشرفت کرده‌است تا تجربه عابران پیاده در فضای عمومی را که به‌طور مشترک توسط خودروها و وسایل نقلیه و… مورد استفاده قرار می‌گیرد، افزایش دهد. فضای عمومی نیز به عنوان یک معیار برای نظریه انتقادی در رابطه با فلسفه، جغرافیای شهری، هنرهای تجسمی، مطالعات فرهنگی، مطالعات اجتماعی و طراحی شهری تبدیل شده‌است. اصطلاح «فضای عمومی» نیز اغلب به معنای چیزهای دیگری مانند «محل جمع شدن»، که عنصر مفهوم بزرگتر فضای اجتماعی است، غلط است. یکی از اولین نمونه‌هایی از فضاهای عمومی، زمین‌های مشاع است. برای مثال، مکان‌هایی که نیاز به بلیط یا ورودی ندارد. مراکز غیردولتی نمونه‌هایی از فضای خصوصی با ظهور «فضای عمومی» هستند.[1]