عقد صلح

صلح در فقه و حقوق ایران نوعی عقد لازم است که در آن دو طرف، توافق بر امری می‌کنند که عنوان آن امر از عقود معروف از قبیل بیع، رهن، اجاره و امثالهم نباشد. صلح در لغت به معنای سازش، آشتی کردن، توافق کردن، پیمانی که بر حسب آن دعوایی را حل و فصل کردن و پیمان تسلیم است.[1] عقد صلح در اصطلاح به معنای تراضی و تسالم بر امری است.[2] صلح گاهی برای رفع اختلافات موجود یا برای جلوگیری از تنازع احتمالی آینده صورت می‌گیرد یا به‌جای یکی از عقود معاملاتی به‌کار می‌رود.[3]

انواع صلح

صلح به دو قسم زیر تقسیم‌بندی می‌شود:

  1. صلح بر دعوی: صلحی که در جهت رفع تنازع یا جلوگیری از آن واقع شود.
  2. صلح بدوی:معامله‌ای مبتنی بر تسالم و توافق است و در ردیف بیع، هبه و اجاره محسوب می‌شود.

شرایط عقد صلح

عقد صلح برای صحت باید شرایط زیر را دارا باشد:

  1. اهلیت طرفین[4]
  2. موضوع صلح باید مشروعیت و منفعت عقلائی (مالیت) داشته باشد
  3. جهت صلح با ید مشروع باشد
  4. قصد و رضای طرفین نسبت به عقد[5]

موارد فسخ صلح

موارد فسخ صلح عبارت اند از:

  1. خیارات 
  2. اقاله

(مطابق ماده ۷۶۰ قانون مدنی، صلح عقد لازم است اگر چه در مقام عقود جایزه واقع شده باشد و بر هم نمی خورد مگر در موارد فسخ به خیار یا اقاله.) [6]

پانویس

  1. معین، محمد؛ فرهنگ فارسی، تهران، انتشارات امیر کبیر، ۱۳۷۶، چاپ ۱۱، جلد دوم، ص۲۱۶۰ و ۲۳۲۳.
  2. نوین، پروز و خواجه پیری، عباس؛ حقوق مدنی ۶، تهران، انتشارات کتابخانه گنج دانش، ۱۳۸۲، چاپ دوم، ص۲۳۷.
  3. کاتوزیان، ناصر؛ حقوق مدنی، عقود معین ۱
  4. ماده ۷۵۳ قانون مدنی:طرفین صلح باید دارای اهلیت باشند
  5. ماده ۷۶۳ قانون مدنی:صلح به اکراه نافذ نیست
  6. وکیل تاپ / عقد صلح در مورد دعوا و عقد صلح در مورد معاملات

منابع

  • جعفری لنگرودی، محمد جعفر (۱۳۹۰). ترمینولوژی حقوق. تهران: کتابخانه گنج دانش. شابک ۹۶۴-۵۹۸۶-۰۷-۹. پارامتر |تاریخ بازیابی= نیاز به وارد کردن |پیوند= دارد (کمک)
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.