عقد صلح
صلح در فقه و حقوق ایران نوعی عقد لازم است که در آن دو طرف، توافق بر امری میکنند که عنوان آن امر از عقود معروف از قبیل بیع، رهن، اجاره و امثالهم نباشد. صلح در لغت به معنای سازش، آشتی کردن، توافق کردن، پیمانی که بر حسب آن دعوایی را حل و فصل کردن و پیمان تسلیم است.[1] عقد صلح در اصطلاح به معنای تراضی و تسالم بر امری است.[2] صلح گاهی برای رفع اختلافات موجود یا برای جلوگیری از تنازع احتمالی آینده صورت میگیرد یا بهجای یکی از عقود معاملاتی بهکار میرود.[3]
انواع صلح
صلح به دو قسم زیر تقسیمبندی میشود:
شرایط عقد صلح
عقد صلح برای صحت باید شرایط زیر را دارا باشد:
موارد فسخ صلح
موارد فسخ صلح عبارت اند از:
- خیارات
- اقاله
(مطابق ماده ۷۶۰ قانون مدنی، صلح عقد لازم است اگر چه در مقام عقود جایزه واقع شده باشد و بر هم نمی خورد مگر در موارد فسخ به خیار یا اقاله.) [6]
پانویس
- معین، محمد؛ فرهنگ فارسی، تهران، انتشارات امیر کبیر، ۱۳۷۶، چاپ ۱۱، جلد دوم، ص۲۱۶۰ و ۲۳۲۳.
- نوین، پروز و خواجه پیری، عباس؛ حقوق مدنی ۶، تهران، انتشارات کتابخانه گنج دانش، ۱۳۸۲، چاپ دوم، ص۲۳۷.
- کاتوزیان، ناصر؛ حقوق مدنی، عقود معین ۱
- ماده ۷۵۳ قانون مدنی:طرفین صلح باید دارای اهلیت باشند
- ماده ۷۶۳ قانون مدنی:صلح به اکراه نافذ نیست
- وکیل تاپ / عقد صلح در مورد دعوا و عقد صلح در مورد معاملات
منابع
- جعفری لنگرودی، محمد جعفر (۱۳۹۰). ترمینولوژی حقوق. تهران: کتابخانه گنج دانش. شابک ۹۶۴-۵۹۸۶-۰۷-۹. پارامتر
|تاریخ بازیابی=
نیاز به وارد کردن|پیوند=
دارد (کمک)
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.