شایان حامدی

شایان حامدی (۱۳۴۴ بوشهر - ۱۳۷۵ تهران)، از شاعران نوسرای جنوب ایران است.

وی زیر نظر پدرش عبدالرسول حامدی که خود از پیشتازان شعر سپید در میان شاعران جنوب خاصه دشتی است بزودی به شعر روی آورد. او بیشتر اشعار خود را به شیوه حجم‌گرایان و تحت‌تاثیر (یدالله رویایی) سروده‌است. بازی‌های زبانی و حجم دادن به کلمات و زبان، مهم‌ترین ویژگی حجم‌گرایان محسوب می‌شود که در شعر او نمودی بارز و برجسته دارد. حامدی ضمن ارائه تصاویر بدیع، در سرایش شعر زبان و نگاه مخصوص به خود دارد و شعری شناخته شده دارد. وی در زمستان سال ۱۳۷۵ خورشیدی، به زندگی خود پایان داد.

شایان حامدی علاوه بر زبان انگلیسی، به زبان فرانسه نیز تسلط داشت. و دارای مدرک کارشناسی ارشد باستان‌شناسی بود و باتوجه به آن، تحقیقات گسترده‌ای را در مورد قدمت دشتی و رودخانه مند داشته‌است که بعد از مرگ وی پیدا نشد. در سالنامه ادبی ایران از شایان حامدی به عنوان یکی از شعرای مطرح ایران نام برده شده‌است. در این سالنامه همچنین از محمدرضا صفدری و محمدرضا بیگناه از نویسندگان جنوبی نیز نام برده شده‌است.

تنها مجموعه شعری منتشرشده از حامدی، کتاب «دری به دریغا» به نشر نیم‌نگاه در سال ۱۳۸۰ می‌باشد.[1][2] و ابیات زیر نمونه‌ای از این مجموعه شعری است:

به سايه می‌روم و سايه جايگاه من است در این که بی‌گنهم، او گواه آه من است
به سايه می‌روم ای سايه سايه‌بانی کن به مهر بر سر هر آهويی شبانی کن
به سايه می‌روم و سار تيرخورده منم در این سفر همهٔ لاله‌ها شمرده منم
بگو که آبی بالا ندارد آرامی بگو که سر کنم اینجا به دانه يا دامی

او در 30 بهمن 1375 در تهران با اتر خودکشی کرد.[3] او در کنار پدرش در شهر خورموج دفن شده‌است.

منابع
  1. کتاب ماه : مجموعه دری به دریغا.سروده مانایاد شایان حامدی(بخش کلاسیک) سایت عقربه
  2. دری ب‍ه دری‍غ‍ا/ ش‍ع‍ر ش‍ای‍ان ح‍ام‍دی گنجینه کتاب
  3. دریغا که رفت !! (ویژه مرحوم شایان حامدی) وبگاه شعرانه

پیوند به بیرون
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.