شاه داعی‌الله

از شاه داعی ۳۸ جلد کتاب به زبان‌های فارسی و عربی یافت شده‌است. آثاری چون: آثار وی عبارتنداز: اسوة الکسوة؛ بیان عیان در حقایق؛ تحریر الوجود المطلق؛ رساله تاج نامه؛ مشاهد؛ رضائیة؛ سلوة القلوب؛ مراة الوجود؛ تحفة المشتاق؛ ترجم الاخبار العلویة؛ التلویحات الحرمیة؛ ثمرة الجیب؛ جواهر الکنوز؛ چشمه زندگانی؛ چهارچمن؛ عشق نامه؛ چهل صباح؛ گنج روان؛ نسائم گلشن یا شرح گلشن راز. [1]

شاه داعی در سال ۸۷۰ هجری قمری وفات یافته است.

آرامگاه وی در ضلع جنوب شرقی گورستان معروف «دارالسلام» قرار دارد. این آرامگاه دارای دو سنگ قبر بزرگ سماقی مجلل سرخ رنگ متعلق به شاه داعی و فرزندش است و از دو قسمت تشکیل گردیده‌است. بر سر در آرامگاه شعری از خود شاه داعی الی اللّه نوشته شده‌است: چو باد خاک تو خواهد به هر طرف بردن مهل که از تو نشیند به خاطری گردی

به گفته برخی کارشناسان کریمخان زند برای اولین بار دستور می‌دهد آرامگاهی با سنگ قبر بزرگ و طرحی از نوع سنگ سماقی سرخ رنگ برای وی طراحی شود.