سیروس ذکاء

سیروس ذکاء در ۱۳۰۵ در شهرستان تبریز به دنیا آمد. پدرش در بانک ملی کار می‌کرد. پدربزرگ او حاج میرزا علی اعیان از تجار بنام تبریز بود، ولی فرزندش به سوی تجارت نمی‌رود و به کار دولت می‌پردازد و در سال ۱۳۱۶ از تبریز به تهران می‌آید. دو سال نمی‌کشد که مأموریت بانک قزوین به او داده می‌شود و با فرزندان خود به آن شهر می‌رود. تا این‌که مجدداً از سال ۱۳۲۱ به تهران انتقال می‌یابد و فرزندانش را برای تحصیل به دبیرستان فیروز بهرام می‌سپرد.[1]

دو برادر دیگر او یکی یحیی ذکاء و بهروز ذکاء نیز از چهره‌های فرهنگی ایران‌اند. خاندان ذکاء با خاندان اشرف‌الدوله کلانتر که از رجال نامی تبریز و از دیوانیان روزگار سلطنت مظفرالدین‌شاه و بعد، مشروطه بود خویشاوندی سببی دارند. شرف‌الدوله شوهرعمهٔ سیروس ذکاء بود و یحیی ذکاء همسر نوهٔ شرف‌الدوله؛ و به همین مناسبت است که یحیی خاطرات شرف‌الدوله را به چاپ رسانید.[2]

سیروس ذکاء در دانشگاه رشتهٔ علوم سیاسی دانشکدهٔ حقوق را گذرانید و عضویت در وزارت امور خارجه را اختیار کرد. او وقتی به مأموریت خارج رفت در آن‌جا به ادامهٔ تحصیل روی آورد و به اخذ درجهٔ دکتری نایل شد.[3]

سیروس ذکاء دو سال دانشکدهٔ حقوق را با ایرج افشار گذراند و از این طریق با یکدیگر دوست شدند و سال سوم از یکدیگر جدا شدند؛ او به رشتهٔ علوم سیاسی رفت و ایرج افشار رشتهٔ علوم قضایی؛ اما اغلب روزها با هم بودند. یکی از پاتوق‌های‌شان دفتر مجلهٔ جهان نو (به مدیریت حسین حجازی) بود که در یکی از املاک پدر ایرج افشار استقرار داشت و جماعتی از پیران و جوانان در آن‌جا نشست و خاست فرهنگی داشتند. سیروس ذکاء و ایرج افشار اغلب غروب‌ها در خیابان‌ها پرسه می‌زدند. سیروس ذکاء جمعه‌ها گاهی با گروه حسین حجازی به کوهنوردی می‌رفت؛ یک‌بار حتی خودش را با گروه به دامنه‌های مرتفع توچال کشانید.[4]

در دههٔ ۲۰ با افرادی نظیر مرتضی کیوان، علی‌اکبر کسمایی، علی کسمایی، ایرج افشار، محمدجعفر محجوب، مصطفی فرزانه، هوشنگ ایرانی، محمود تفضلی، غلامحسین غریب و دیگران نشست‌های دوره‌ای فرهنگی در باب ادبیات و هنر برگزار می‌کردند.[5]

سیروس ذکاء در کنار عبدالحسین زرین‌کوب، جعفر شریعتمداری، مرتضی کیوان، محمدعلی اسلامی ندوشن، محمدجعفر محجوب، اصغر فتحی، علی‌اکبر کسمایی، مصطفی فرزانه، جمشید بهنام، امین عالی‌مرد، حسین یزدانیان و جمعی دیگر، از کسانی بودند که آثارشان در دوره‌های اول مجلهٔ جهان نو چاپ شده‌است. از ادبای قدیمی سعید نفیسی، علی جواهرکلام، عباس شوقی و خان‌بابا طباطبایی با آن همکاری داشتند.[6]

سیروس ذکاء مترجمی است از نسل بعد از شهریور ۱۳۲۰ که آثارش از دههٔ ۱۳۳۰ به بعد نشر یافته‌است.[7] گرایش مشخص در ترجمهٔ این دوره، ترجمهٔ همهٔ آثار یک نویسنده‌است، مانند آندره مالرو که آثارش را سیروس ذکاء، رضا سیدحسینی و ابوالحسن نجفی به فارسی برمی‌گردانند.[8]

سیروس ذکاء علاوه بر ترجمه، به طور گاهگاهی نقدهایی بر آثار داستانی فارسی نوشته‌است که به نحوی در زمان خود تأثیرگذار بوده است؛ همین‌طور دربارهٔ ترجمهٔ رمان‌ها و داستان‌های خارجی به فارسی نقدهایی نوشته‌است.[9]

مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به سیروس ذکاء در ویکی‌گفتاورد موجود است.

• افشار، ایرج (۱۳۸۰). «یاد یحیی ذکاء». مجلهٔ بخارا (۱۷). از پارامتر ناشناخته |ماه= صرف‌نظر شد (کمک)
• افشار، ایرج (مصاحبه‌شونده)؛ قاسمی، (مصاحبه‌کنندگان:) سیدفرید؛ دهباشی، علی؛ ساطعی، طوبی (۱۳۸۰). «تاریخ شفاهی مطبوعات ایران (۴)». مجلهٔ بخارا (۲۱ و ۲۲). از پارامتر ناشناخته |ماه= صرف‌نظر شد (کمک)
• «یادبود مؤلفان». ماهنامهٔ آینده (۹–۱۲). ۱۳۵۹. از پارامتر ناشناخته |ماه= صرف‌نظر شد (کمک)
• عابدی، کامیار (۱۳۷۹). «از منظر تاریخ فرهنگی معاصر». کتاب ماه ادبیات و فلسفه (۳۴). از پارامتر ناشناخته |ماه= صرف‌نظر شد (کمک)
• تقی‌زاده، صفدر (۱۳۸۱). «روش‌شناسی نقد ادبیات داستانی». کتاب ماه ادبیات و فلسفه (۵۴ و ۵۵). از پارامتر ناشناخته |ماه= صرف‌نظر شد (کمک)
• جواهری گیلانی، محمدتقی (۱۳۷۷). تاریخ تحلیلی شعر نو. ۴ جلد (ویراست دوم). تهران: نشر مرکز. شابک ۹۶۴-۳۰۵-۳۷۴-۱.

* گفت و گو با سیروس ذکاء. ونداد الوندی پور. روزنامه شرق