زمان گذشته کامل در زبان انگلیسی

در فارسی از (ماده‌ی گذشته + «بودن» به گذشته‌ی ساده) استفاده می‌کنیم. برای نمونه:

I had gone.

من رفته بودم.

کاربرد فعل گذشته کامل مشابه حال کامل است با این تفاوت که اولی در گذشته و دومی در حال اتفاق می‌افتد. 1. برای صحبت کردن درباره اتفاقی که در گذشته شروع شده و تا زمانی مشخص در گذشته ادامه داشته است. به مثال‌های زیر توجه کنید:

When George died he and Anne had been married for nearly fifty years. 

وقتی "جرج" مرد او و "ان" نزدیک به پنجاه سال بود که ازدواج کرده بودند.

She didn’t want to move. She had lived in Liverpool all her life. 

او نمیخواست جابه‌جا شود. او همه زندگی‌اش را در لیورپول زندگی کرده بود.

2. برای صحبت کردن درباره چیزی در گذشته که بارها و بارها انجام می‌شد و ممکن بود باز هم ادامه پیدا کرده باشد. به مثال زیر توجه کنید:

He had written three books and he was working on another one. 

او سه کتاب نوشته بود و داشت روی یکی دیگر کار می‌کرد.

3. برای صحبت کردن درباره تجربه‌هایمان تا زمان حاضر. برای این کاربرد معمولاً از قیدهای ever و never استفاده می‌کنیم. به مثال‌های زیر توجه کنید:

My eighteenth birthday was the worst day I had ever had. 

زادروز هجدهم‌ام بدترین روزی بود که تاکنون داشته بودم.

I was pleased to meet George. I hadn’t met him before, even though I had met his wife several times. 

من از دیدن "جرج" خرسند بودم. من پیشتر او را ندیده بودم، گرچه زنش را چندین بار دیده بودم.

4. برای صحبت کردن درباره اتفاقی که در گذشته افتاده اما تاثیرش بر زمانی در گذشته باقی مانده است. به مثال‌های زیر توجه کنید:

I couldn’t get into the house. I had lost my keys. 

من نمی‌توانستم وارد خانه شوم. کلیدهایم را گم کرده بودم.

Teresa wasn’t at home. She had gone shopping. 

"ترزا" در خانه نبود. او خرید رفته بود.

همانطور که می‌بینید این زمان همیشه با یک جمله گذشته ساده همراه است.