زبان‌های تبتی-برمه‌ای

زبان‌های تبتی-برمه‌ای نام یکی از زیرشاخه‌های خانواده زبان‌های چینی-تبتی است که شامل زبان‌های غیر چینی این خانواده می‌شود. بیش از ۴۰۰ زبان از این خانواده در جنوب شرق آسیا و بخش‌هایی از شرق و جنوب آسیا گویش می‌شوند.

زبان‌های تبتی-برمه‌ای
پراکنش:	آسیای جنوب شرقی، آسیای شرقی، آسیای جنوبی
تبار:	زبان‌های چینی-تبتی زبان‌های تبتی-برمه‌ای
نیا:	Proto-Tibeto-Burman
زیرگروه‌ها:	Bodish, Burmo-Qiangic, Chepangic, Dura, Gongduk, Karbi, Karenic, Kiranti, Lepcha, Lhokpu, Magaric, Mruic، زبان نپال بهاسایی, Nungish, 'Ole, Pyu, Raji–Raute, Sal, Tani (Miric), Tamangic, Tshangla, Tujia, West Himalayish, Zakhring "Naga": Ao, Angami–Pochuri، زبان مانیپوری, Tangkhul, Zeme, Kukish Dubious as TB: Digaro, Hruso, Kho-Bwa, Miji, Midzu, Puroik, Siangic
ایزو ۵–۶۳۹	tbq
گلاتولوگ	None
تبتی   Burmish   کارنی   Rung   Tani   Qiang   Bodo–Garo   Konyak   Naga   زبان مانیپوری   Kukish

حدود۶۰ میلیون نفر به یکی از زبان‌های تبتی-برمه‌ای سخن می‌گویند که نیمی از آن‌ها به برمه‌ای و ۱۳٪ از آن‌ها به تبتی سخن می‌گویند.[1] نام خانواده از دو زبان گسترده آن یعنی برمه‌ای (بیش از ۳۵ میلیون سخنگو) و تبتی (بیش از ۸ میلیون) آمده‌است. این زبان‌ها همچنین دارای سنت‌های ادبی گسترده‌ای هستند که قدمت آن‌ها به ترتیب به قرون ۱۲ و ۷ می‌رسد.