روزنامه‌نگاری ادبی

اولین نشریه ادبی در ایران با عنوان روزنامه‌ی ملت سنیه ایران در تاریخ نهم خرداد ۱۲۴۵ با مدیریت و سردبیری علیقلی میرزا اعتضادالسلطنه منتشر شد. اما بعد از سه شماره عنوان این نشریه به روزنامه‌ی ملتی تغییر کرد و تا ۲۶ شهریور ۱۲۴۹ نیز منتشر شد.[2]

در این نشریه ادبی زندگی‌نامه شاعران و نمونه شعر و حکایت منتشر می‌شد. آخوندزاده به شیوه انتشار و مدیریت این نشریه انتقاد داشت. چاپ داستان و شعر در مطبوعات عهد ناصری و مظفری رواج یافت.[2]

از مجله دانشکده به مدیریت محمدتقی بهار که در ۱۲ شماره در سال‌های ۱۲۹۷ و ۱۲۹۸ در تهران منتشر می‌شد و همین‌طور مجله بهار به مدیریت یوسف اعتصام‌الملک که در سال‌های ۱۲۸۹ و ۱۲۹۰ در تهران منتشر می‌شد به عنوان دو مجله پیشرو و اولین مجله‌های ادبی به معنای امروزی یاد می‌شود.[2]

شاعران و نویسندگان در دوره‌های قاجار و پهلوی سعی می‌کردند مجله‌های ادبی با سلایق فکری و عقیدتی خود راه‌اندازی کنند. اما تلاش آنها باعث شد صفحه‌های ادبیات به مجلات و روزنامه‌های غیرادبی نیز باز شود و برای مطبوعات تیراژآور باشند.[3] صفحه‌های ادبیات در مجلات ادبی و غیرادبی در ایران غالباً تحت‌تأثیر مجلات خارجی بوده‌است.[3]

کسانی روزنامه‌نگاری را یک ژانر ادبی مانند شعر و داستان و نمایشنامه می‌دانند. گابریل گارسیامارکز از جمله کسانی بود که روزنامه‌نگاری را یک ژانر ادبی می‌دانست.[4]

بسیاری از نویسندگان در ابتدا روزنامه‌نگار بوده‌اند. هرچند همه آنها روزنامه‌نگار ادبی نبوده‌اند.