خود

ویژگی‌های اساسی یک شخص که او را از دیگر اشخاص متمایز می‌کند، «خود» او را تشکیل می‌دهد. در تعریفی دیگر، آگاهی هر فرد از موجودیتش، «خود» آن شخص را تشکیل می‌دهد.

به موجودیت فردی یک شخص، خود گفته می‌شود.[1]

خود را می‌توان موجودیتی دانست که منبع خودآگاهی افراد است. خود، عامل اندیشه‌ها و کردارهای فرد است. خود، سرشت اصلی یک شخص است که با گذر زمان، آگاهی فردی را شکل می‌دهد و منسجم می‌کند.

زیرشاخه‌ای از فلسفه به نام «فلسفه خود»، به دنبال تشریح ویژگی‌های بنیادینی است که منحصر بفرد بودن یا فردیت یک شخص را تشکیل می‌دهد.

در فلسفه خود، خود متروک (به انگلیسی: abandoned self) اصطلاحی است که اولین بار توسط ویلیام جیمز به کار رفته است و اشاره دارد به الگوهای رفتاری، فکری، یا احساسی که شخص کنار گذاشته است.[2] از نظر جورج هربرت مید، خود یک ارگانیسم فعال است که تحت تاثیر فراگرد های اجتماعی شکل می گیرد.

در میان مسلمانان باور بر این است که موجوداتی به نام نفس بر خود فرد تاثیرگذار هستند.