خلیل عمرانی
خلیل عمرانی (زاده ۹ تیر ۱۳۴۳، روستای جمرک، شهرستان دیر – درگذشته ۱۳۹۱، تهران) شاعر آیینی از اهالی بندر دیر استان بوشهر بود.[1]
خلیل عمرانی | |
|---|---|
| زاده | ۱۳۴۳ خورشیدی روستای لمبدان، شهرستان دیر |
| محل زندگی | بندر دیر، تهران |
| درگذشته | ۱۹ آذر ۱۳۹۱ تهران (سکته مغزی) |
| آرامگاه | بندر دیر |
| تخلص | پژمان دیری |
| زمینه کاری | شعر، شعر آیینی |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات | فوق لیسانس زبان و ادبیات فارسی |
| دانشگاه | تربیت معلم بوشهر، دانشگاه یزد، دانشگاه تهران |
| در زمان حکومت | معاصر |
| سبک نوشتاری | شعر |
| کتاب‌ها | مروارید فراموش، ساعت به وقت شرعی دریا، گزیده ادبیات معاصر، گدازه‌های سکوت، و به ساعت گل سرخ |
| شاگرد | احرامیان پور، علیرضا؛
اردستانی مبین دهقان، طاهره؛ دهقانی، اعظم؛ سلیمانی، غلامرضا؛ سمنانی، سیدوحید؛ شمس‌الدینی، پیام؛ طارمی، فاطمه؛ غلامحسین نژاد، رضا؛ فرسیمه، الهه؛ قاسمی، حمید؛ کراماتی، سید مرتضی؛ محمدی کلهر، عباس؛ مرادی روئین‌تنی، سیروس؛ مرتضوی، بهزاد؛ منصوری، حیدر؛ نامداری، نوشین؛ و … |
| استاد | نصرالله مردانی |
| همسر(ها) | سیده هاجر منیری |
| فرزند(ان) | الهام، ایمان، امین، سبحان |
زندگینامه
خلیل عمرانی شاعری را از سال ۱۳۵۷ به‌طور جدی‌تر پی گرفت. تخلص شعری وی پژمان دیری بود. وی کارشناس ارشد و دبیر ادبیات فارسی و کارشناس ادبی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان در پرورش استعداد ادبی جوانان در وطن خود، استان یزد و تهران بود.
وی در پست‌های مشاور وزیر آموزش و پرورش، مسئول آفرینش‌های ادبی کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان کشور و معاونت فرهنگی اداره کل فرهنگ و ارشاد اسلامی استان بوشهر فعالیت داشته‌است.[2] از میان دوستان شاعر خود، با محمدجواد محبت و سید فضل‌الله طباطبایی ندوشن (امید) و نصرالله مردانی انسی دیرینه داشت.
او بنیانگذار انجمن ادبی نسل مروارید و نیز انتشاراتی به همین نام (انتشارات نسل مروارید) بود.
عمرانی در ۱۹ آذر سال ۱۳۹۱ و در سن ۴۸ سالگی به علت سکته مغزی درگذشت.
یادمان‌ها
پس از درگذشت او و تاکنون (1398) چند کتاب و دفتر با مضمون یادبود او منتشر شده‌است: گدازه‌های سکوت (به کوشش مبین اردستانی، تهران: انتشارات شهرستان ادب)، یادمان اربعین پژمان (به کوشش بهزاد مرتضوی)، کتاب فصل پژمان - دفتر اول (تهران: انتشارات تیرگان، ۱۳۹۵، ۸۰ص) و کتاب فصل پژمان - دفتر دوم (تهران: انتشارات تیرگان، ۱۳۹۶، ۱۱۰ص) از این جمله‌اند.
در هفتیمن سالروز درگذشت او (آذر 1398)، سومین دفتر از «کتاب فصل پژمان» که به همت جمعی از شاگردان او گردآوری شده بود، در تالار امیرحسین فردی حوزه هنری رونمایی شد.[3] در این آیین مصطفی علی‌پور به ذکر نکاتی از ویژگی‌های خاص شعری عمرانی اشاره کرد.[4]
نمونه شعر
بوم‌سروده‌ای قدیمی از عمرانی:[5]
| مرا امواج دریا می‌شناسند | و شالوهای زیبا می‌شناسند | |
| چنان گرمم که جاشوهای بندر | مرا هم مثل گرما می‌شناسند |
مجموعه‌های شعر
- مروارید فراموش (دفتر غزل ۱۳۵۷–۱۳۷۵، قم: مؤسسه فرهنگی همسایه، بهار ۱۳۷۶)
- ساعت به وقت شرعی دریا (تهران: انتشارات تیرگان، ۱۳۷۹)
- گزیدهٔ ادبیات معاصر: مجموعهٔ شعر ۱۴۰ (تهران: کتاب نیستان، ۱۳۸۰)
- به ساعت گل سرخ (گزیده اشعار خلیل عمرانی) تهران: تکا، ۱۳۹۲.
منابع
- زندگینامه: خلیل عمرانی (۱۳۴۳ - ۱۳۹۱) همشهری آنلاین
- شاعر آئینی کشور در کما تابناک
- یادکردی از شاعر انقلابی «خلیل عمرانی» خبرگزاری آنا
- شعر خلیل عمرانی هیچ‌گاه دچار شعارزدگی نشد، فعالیت‌های حزبی باعث شد شعر او در غربت بماند خبرگزاری آنا
- چرا خلیل عمرانی می‌ماند؟ بایگانی‌شده در ۱۶ دسامبر ۲۰۱۲ توسط Wayback Machine وبگاه تماته