جو فریزیر

جو فریزر یکی از یازده فرزند یک خانواده بسیار فقیر بود. در نوجوانی درگیر کارهای خلاف شد اما از هیجده سالگی ورزش مشت زنی را آغاز کرد و به فاصله سه سال مدال طلای این رشته را در المپیک به دست آورد.[2]

از فریزر پرسیدند که آیا به راکی بالبوآ شباهت داشته‌است؛ وی در پاسخ اظهار داشت

بی‌تردید. من در کشتارگاه کار کرده‌ام و همان کسی هستم که در خیابان‌های فیلادلفیا می‌دوید

فریزر که به «اسموکین جو» معروف بود در دوران حرفه‌ای مبارزات خود به استفاده از هوکهای ویران‌کننده دست چپش مشهور بود. هوک چپ عالی فریز جیمی الیس را در مسابقات قهرمانی رشته سنگین وزن در سال ۱۹۷۰ فلج کرد. جیمی الیس بسیار سریع و پرتحرک بود و در راندهای اول جو فریزر را در موضع تدافعی قرار داده بود ولی بالاخره در راند چهارم هوک چپ عالی فریزر او را از پای درآورد.[2]

جو فریزر دو بار به عنوان قهرمانی سنگین وزن جهان دست پیدا کرد تا اینکه در سال ۱۹۷۳ به جورج فورمن باخت. این مسابقه شاید بزرگترین شکست او بود. فقط در راند اول شش بار زیر ضربات جورج فورمن نقش زمین شد تا بالاخره مسابقه در راند دوم به خاطر برتری و ضربات «جورج فورمن» متوقف شد.[2] فریزر در فیلادلفیا زندگی می‌کرد و در آنجا برای سال‌های بسیاری یک باشگاه مشت‌زنی راه انداخته بود.

فریزر در سال ۱۹۷۶ از دنیای بوکس خداحافظی کرد هرچند که در سال ۱۹۸۱ برای آخرین بار روی رینگ ظاهر شد.

فریزر در ۸ مارس ۱۹۷۱ در مبارزه‌ای که به «نبرد قرن» شهرت پیدا کرد موفق شد محمد علی کلی را در راند ۱۵ در اسکوئر گاردن شکست دهد. وی در حالی میدان مبارزه را ترک می‌کرد که اولین شکست زندگی کلی را به وی تحمیل کرده بود. مفسران ورزش مشت زنی این مسابقه را بهترین مسابقه جو فریزر می‌دانند که توانست در برابر حریف نیرومند خود تا پایان مقاومت کند. مسابقه‌ای که به گفته جو فریزر او را روانه بیمارستان کرد و مدت‌ها نه می‌توانست راه برود و نه حرف بزند.[2] نبرد قرن از پربیننده‌ترین مسابقه‌های بوکس در تاریخ بود.

نبرد سال ۱۹۷۶ در مانیل، پایتخت فیلیپین سومین و بیرحمانه‌ترین رویارویی بین جو فریزر و محمد علی کلی بود. دو طرف با تمام نیرو و بیرحمی یکدیگر را زیر ضربه گرفتند تا اینکه در پایان راند چهاردهم وقتی که چشمان فریزر دیگر نمی‌دید و بدن او از کار افتاده بود مسابقه قطع شد. سرافکندگی ناشی از این شکست تا پایان زندگی همراه جو فریزر باقی‌ماند.[2] محمد علی کلی پس از آن در خودنوشت نامه‌اش عنوان کرد که چیزی نمانده بود در آن دیدار بمیرد.

با وجود تمام دشمنی‌ها بین دو طرف، جو فریزر در یک برنامه تلویزیونی در بریتانیا در سال ۱۹۷۸ که به مصاحبه در مورد زندگی محمد علی کلی اختصاص داشت شرکت کرد و خطاب به بینندگان گفت: «محمد علی کلی یک قهرمان بزرگ و مردی بسیار دوست داشتنی است.»[2]

جو فریزر در سال ۲۰۱۱ در یکی از آخرین مصاحبه‌های خود گفت: «من می‌خواهم که همه مرا به عنوان یک مرد خوب، مردی اهل خانواده به یاد بسپارند. من همه برادران و خواهران خود را دوست دارم.»[2]

وی دوشنبه شب ۱۶ آبان ۱۳۹۰ در خانه‌اش واقع در شهر فیلادلفیا در ایالت پنسیلوانیا در پی بیماری سرطان کبد درگذشت.[3]