جهانگیر افکاری

افکاری پس از پایان بردن تحصیلات دبیرستانی، به خواندن آثار ادبی و فراگرفتن زبان روی آورد. از ۱۳۱۶ به ترجمهٔ داستان‌های کوتاه پرداخت و ترجمه‌های خود را در مجلات و روزنامه‌های آن دوره منتشر کرد. در سال‌های پیش از کودتای ۱۳۳۲، به فعالیت سیاسی در حزب توده روی آورد و به‌همین سبب چندسالی را در زندان گرفتار بود. پس از آزادی به ترجمه‌ی آثار ادبی و سیاسی روی آورد و آثاری از نویسندگان برجسته‌ی جهان را به فارسی ترجمه کرد.[3] او به خاطر ترجمهٔ جنگ شکر در کوبا، نیز زندانی شد.[4]

افکاری پس از حدود چهار سال تحمل آلزایمر و بستری بودن در آسایشگاه، در دی ماه ۱۳۸۲ درگذشت.

• سرگذشت دختر روستایی، گی دو موپاسان، ۱۳۱۸
• زندگی من و پنج داستان، آنتون چخوف
• اصول مقدماتی فلسفه، ژرژ پولیتزر، ۱۳۵۸
• نوازنده‌ٔ نابینا، ولادیمیر گالاکیتونویچ کارولنکو، ۱۳۳۶
• کاندید، ولتر، ۱۳۴۰
• پرستوک سفید، پنج نویسنده‌ی بلغاری، ۱۳۴۰
• ماجرای خنده‌آور سرگذشت هنرپیشه، آناتول فرانس، ۱۳۴۵
• دیپاچهٔ شاهنامه، ژول مُل، ۱۳۴۵
• وجدان سیاسی عصر ما، ۱۲ نویسنده، ۱۳۵۲
• جنگ شکر در کوبا، ژان-پل سارتر
• آقامحمد قاجار، امینه پاکروان، ۱۳۵۳
• راهبهٔ کاسترو، استاندال، ۱۳۵۷
• ویتنام، میهن بازیافته، نگوین خاک‌وین، ۱۳۶۱
• داودی آبی، کارل چاپک، ۱۳۶۳
• کوخ‌نشینان خوش امید، لوسی ژولیا، ۱۳۶۵
• مکتب‌های اقتصادی، ژوزف لاژوژی، ۱۳۶۷
• تولستوی، اشتفان تسوایگ، ۱۳۷۰[5]