جنگ اقیانوس آرام (قرن ۱۹)

جنگ اقیانوس آرام (به انگلیسی: War of the Pacific) (به اسپانیایی: Guerra del Pacífico) یک جنگ محلی است که در سال‌های ۱۸۷۹–۱۸۸۳، بین بولیوی و پرو با شیلی بود. این جنگ با پیروزی شیلی و به دست آوردن مقدار قابل توجهی از زمین‌های پرو و بولیوی به پایان رسید.
این کشورها در اقیانوس آرام، بیابان آتاکاما، بیابان پرو و مناطق کوهستانی در کوه‌های آند با یکدیگر روبرو شدند. در پنج ماه اول، جنگ در یک عملیات نیروی دریائی شرکت کرد و شیلی تلاش کرد تا مسیری را بر روی دریا ایجاد کند که برای نیروهایش در خشک‌ترین بیابان جهان، تدارکات بفرستد.[10]
در فوریه ۱۸۷۸ بولیوی مالیاتی جدید برای یک شرکت معدن شیلی (CSFA) تحمیل کرد. با وجود ضمانتنامه صریح بولیوی در پیمان مرز ۱۸۷۴ که بیان کرده بود تا ۲۵ سال مالیات مردم اهل شیلی یا صنعت آن را افزایش نمی‌دهد.شیلی اعتراض کرده و خواستار میانجیگری شد اما بولیوی خودداری کرد و آن را یک موضوع دادگاه بولیوی در نظر کرد.شیلی اصرار می‌کرد و دریافت که دولت بولیوی دیگر به پیمان مرز ۱۸۷۴ اعتنا نکرده و از حدود خود فراتر می‌رود و آگاهانه اجرای قانون را به تعویق می اندازد.
در ۱۴ فوریه ۱۸۷۹ زمانی که مقامات بولیوی اقدام به حراج اموال مصادره از CSFA کرد، نیروهای مسلح شیلی شهر بندر آنتوفاگاستا را اشغال کردند.

جنگ اقیانوس آرام

نقشه تغییرات اراضی، به دلیل جنگ اقیانوس آرام را نشان می‌دهد. نقشه سابق (۱۸۷۹) خطوط مختلف مرز بین بولیوی پرو و ​​بولیوی، آرژانتین را نشان می‌دهد.
تاریخ۵ آوریل ۱۸۷۹  ۲۰ اکتبر ۱۸۸۳ (پیمان انکون) ترک مخاصمه بولیوی-شیلی در سال ۱۸۸۴ صلح با بولیوی امضا ۲۰ اکتبر ۱۹۰۴
مکانپرو و بولیوی در سواحل اقیانوس آرام در جنوب آمریکا
نتیجه پیروزی شیلی.
تغییرات
قلمرو
  • وزارت لیتورال (آنتوفاگاستا) در سال ۱۹۰۴ توسط بولیوی به شیلی واگذار شده است.
  • وزارت تاراپاکا در سال ۱۸۸۴ توسط پرو به شیلی واگذار شده است.
  • پونا د آتاکاما در ۱۸۸۹/۱۸۹۹ توسط بولیوی به شیلی و آرژانتین واگذار شده است.
  • شیلی تاراتا را در سال ۱۸۸۵ اشغال کرد و در سال ۱۹۲۵ به پرو بازگردانده شد.
  • استان آریکا و استان تکنا در سال ۱۸۸۴ توسط شیلی اشغال شد و در سال ۱۹۲۹ توسط پرو به شیلی واگذار شد.
طرفین درگیر
بولیوی
پرو
شیلی
فرماندهان و رهبران

رئیس جمهور بولیوی
هیلاریون دازا(1876–1879)
پدرو خوزه دومینگو د گوئرا (1879)
نارسیسو کامپرو (1879–1884)

رئیس جمهور پرو
ماریانو ایگناسیو پرادو (1876–1879)
لوئیس مندوزا گیت (1879)
نیکولاس ده پیرولا (1879–1881)
فرانسیسکو گارسیا کالدرون (1881)
لیزاردو مونترو فلورس (1881–1883)

میگل ایگلسیاس (۱۸۸۲–۱۸۸۵)

رئیس جمهور شیلی
آنیبال پینتو (۱۸۷۶–۱۸۸۱)

دومینگو سانتا ماریا (۱۸۸۱–۱۸۸۶)
قوا

۱۸۷۹ (پیش از جنگ)
ارتش بولیوی: 1,687[1] مرد
ارتش بولیوی: 5,557[2] مرد
ارتش بولیوی:
۴ کشتی جنگی زره پوش
۷ کشتی چوبی
۲ قایق اژدر[3]
(بولیوی ناوگان دریایی نداشت)
1880
(ارتش غیرفعال بولیوی[4]) ارتش پرو:
25-35,000 مرد
(ارتش لیما)[5]

ارتش پرو:
۳ کشتی جنگی زره پوش
۷ کشتی چوبی
۲ قایق اژدر[3]

۱۸۷۹ (پیش از جنگ)
ارتش شیلی: 2,440,[6] مرد

ناوگان دریایی شیلی:
۲ کشتی جنگی زره پوش
۹ کشتی چوبی
۴ قایق اژدر[3]

1880
ارتش شیلی:
27,000 قبل لیما
8,000نیروهای اشغالگر.
6,000 سرزمین اصلی[7]

ناوگان دریایی شیلی:
۳ کشتی جنگی زره پوش
۸ کشتی چوبی
۱۰قایق اژدر[3]
تلفات
کشته شده:
12,934-18,213[8]
مجروح:
7,891-7,896[8]
مجروح و کشته شده در جنگ:
4,367-10,467[8]
کشته شده:
2,425-2,791[9]
مجروح:
6,247-7,193[9]

جستارهای وابسته

پانویس

  1. Sater 2007, p. 51 Table 2
  2. Sater 2007, p. 45 Table 1
  3. Sater 2007, pp. 113–4 Table 6
  4. Sater 2007, p. 74
  5. Sater 2007, p. 274
  6. Sater 2007, p. 58 Table 3
  7. Sater 2007, p. 263
  8. Sater, pp. 349 Table 23.
  9. Sater, pp. 348 Table 22. The statistics on battlefield deaths are inaccurate because they do not provide follow up information on those who subsequently died of their wounds.
  10. مشارکت‌کنندگان ویکی‌پدیا. «War of the Pacific». در دانشنامهٔ ویکی‌پدیای انگلیسی.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.