تواشیح

تواشیح گونه‌ای آواز دینی است که موضوعات اشعار آن یا دعا است یا در مدح و نعت پیامبر اسلام و اهل‌بیت پیامبر هستند. زبان آن معمولاً عربی است و اغلب بدون همراهی ساز موسیقی است. تواشیح دارای تک‌خوان است و گروهی وی را همراهی می‌کنند که به آنان بطانه می‌گویند. این آواز دینی مملو از هنرهای زیبای تنغیمی است و عموماً آهنگین است.

تواشیح خود دارای اسلوب و روش خاصی است که آن را از اناشید، مدائح، ابتهال، مناجات، دعا، قوالی، مولودخوانی و مداحی متمایز می‌کند.

تواشیح گونه‌ای از هنر موسیقایی دینی است که از ترکیب دو مقولهٔ شعر و موسیقی تشکیل شده‌است.

بر همین اساس، می‌توان برای تعریف تواشیح از دو جنبه موضوع را بررسی کرد:

1. تواشیح از جنبهٔ نغمه‌ها و موسیقی
2. تواشیح از جنبهٔ شعر و ادبیات

تاریخچه تواشیح و ابتهال‌خوانی در ایران چندان دیرپا نیست و شاید از اوایل انقلاب با تلاش‌های ایرج قیم که از استادان فن بودند و در مصر تحصیل کرده بودند، تواشیح وارد ایران شد. اصالت تواشیح منطبق بر ملودی و سبک‌های ایرانی است. بیش از ۹۰ درصد دستگاه‌ها و ملودی‌هایی که در عربی مورد استفاده قرار می‌گیرد ایرانی هستند. تنها مقامی که در زبان عربی داریم مقام حجاز است که آن هم معادل همایون است. اما اصالت تواشیح منطبق بر ملودی‌ها و سبک‌های ایرانی است اما تفاوت‌های حسی و حالی وجود دارد.[1]

گروه تواشیح بین المللی محراب،گروه تواشیح بین‌المللی مسک،گروه تواشیح و همخوانی ملکوت(اصفهان) گروه بین المللی سیدالاحرار، گروه تواشیح و هم‌سرایی بین‌المللی هدی بقیة الله تهران، طارق تبریز، باقرالعلوم آبادان، الغدیر تهران، انصارالحسین خوی، میعاد قم، سبحان مشکین شهر، مشکات اصفهان،محراب تهران، شمیم بهشت، معراج النبی بابل، بنی فاطمه، طاها، العباد آبادان، آل یاسین عین دو، السبطین، الثقلین،

،

سایت www.avayeghadir.ir ۳. کتاب آموزش هنر تواشیح و همخوانی قرآن کریم / تألیف: مهندس فرشاد سرایی / انتشارات گلریز