تنائیم

تنائیم (به عبری: תנאים، جمع تنا به معنی «معلم») واژه‌ای است که درباره مدرسان شریعت شفاهی یهود در سدهٔ اول و دوم میلادی به کارگرفته می‌شود. این واژه اصلاً آرامی است. دورهٔ تنائیم از زمان مرگ هیلل و شمّای در حدود سال دهم میلادی آغاز می‌شود و با نسل پس از یهودا هناسی در حدود سال ۲۲۰ میلادی پایان می‌یابد. پس از دوره تنائیم، دوره آمورائیم («مفسران») آغاز شد.

دوره تنائیم

در سنت یهودیان تلمودی و معتقد به شریعت شفاهی ، دانشمندان بزرگی نقش داشته اند که در طول زمان دوره هایی را تشکیل داده اند. نشانه پایان هر دوره ، کتابی است که مورد مقبولیت عمومی قرار گرفته و پس از آن کتاب ، دوره بعدی شروع شده است.[1]

بدین ترتیب نشانه پایان دوره تنائیم ( معلمان ) و آغاز دوره آمورائیم ( مفسران ) ، نوشته شدن کتاب میشنا است . البته کتاب های دیگری هم در این دوره نگاشته شده ولی چون میشنا مورد اقبال عمومی قرار گرفته ، این جایگاه را پیدا کرده است. [1]

برخی از بزرگان تنائیم
  • هیلل
  • شمّای
  • شمعون بن هیلل
  • گملئیل هازاکن ( گملئیل پیرتر )
  • شمعون بن گملئیل
  • یوحنان بن زاکای
  • گملئیل یاونه
  • العازار بن آزاریا ، کسی که مدت کوتاهی پس از ربان گملئیل ، عنوان ناسی داشته و سپس کنار گذاشته شد.
  • شمعون بن گملئیل یاونه
  • یهودا هناسی ( مولف کتاب میشنا )

منابع
  1. "soc.culture.jewish FAQ: Torah and Halachic Authority (3/12)Section - Question 4.3: Traditionally, what are the different rabbinic eras?". www.faqs.org. Retrieved 2018-05-21.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.