بیمارستان پورسینا رشت

با تأسیس اولین بیمارستان رشت در سال ۱۲۸۴ خورشیدی و خدماتی که به وسیله مؤسسین و اطبا در رشت انجام گرفته بود مردم بتدریج با بستری شدن در بیمارستان آشنا شدند و ترس گذشته را نداشتند در این هنگام رشت یکی از میدان‌های نبرد بین انقلابییون (مشروطه طلبان و آزادی خواهان جنگل) و قوای ضد انقلاب (داخلی و خارجی) و قوای متجاوز بین‌المللی (روس‌ها و انگلیس‌ها) بود. از طرفی بیماری‌های بومی و برخی از مشکلات مانند سل، مالاریا، قحطی، بدی تغذیه و نبود امکانات، زندگی مردم را طاقت فرسا ساخته بود. در چنین هنگامه‌ای بیمارستان ۱۲ تختخوابه آقا سید علی آقا (اولین بیمارستان رشت) جوابگوی نیازمندان و مجروحین جنگی نبود، لذا به مقتضای شرایط به وجود آمده پزشکان فعال و آشنا به مقتضیات زمان، انجمن خیریه را به تکاپو واداشتند تا به فکر چاره باشند. در این راستا هیئت مؤسسی به ریاست و زعامت آیت الله سید حسن آقا اشکوری تشکیل جلسه داد. هیئت مذکور با کمک انجمن خیریه و خودیاری اهالی رشت در اواخر قرن سیزده هجری موفق به تشکیل دومین بیمارستان در گذرگاه بیستون (خیابان طالقانی امروز) به نام بیمارستان ملی شد. بیمارستان در زمینی به مساحت دو هزار متر و در ساختمانی دو طبقه، کرسی بلند، در کوچه‌ای کوتاه و بن‌بست، نزدیک به خیابان قرار داشت. کرسی ساختمان ۲ متر ارتفاع داشت و با پنج پله از سطح زمین فاصله می‌گرفت. پله‌ها دایره‌ای شکل در میانهٔ ضلع شمالی ساختمان قرار داشتند. در گوشه راست ساختمان پله‌هایی داخلی ساخته شده بود که طبقه اول را به دوم متصل می‌ساخت. طبقه اول دارای شش اتاق بزرگ بود و طبقهٔ دوم دو سالن بزرگ و چهار اتاق متوسط داشت و هیئت مؤسس ماهانه ۴۰۰ قران به عنوان پیشکش کرایه می‌داد.

گفتنی است که برای این بیمارستان ۲۴ تختخواب تهیه شده بود: ۸ تختخواب برای بخش جراحی که در طبقهٔ دوم قرار گرفته بود و ۱۶ تختخواب برای بخش داخلی که در طبقه اول قرار داشت. همچنین دکتر یداله خان (بشر دوست)، دکتر موسی خان فیض، دکتر منصور باور، دکتر علی خان فارسی، دکتر تاشچیان و دکتر تاکویی اطبای بیمارستان را تشکیل می‌دادند و حسن فرنود، رضا خراسانی، حکیمی اشکوری، عباس کمایی و خانم تاکویی جزو اولین پرستاران این بیمارستان بودند. در سال ۱۳۰۳ زمینی به مساحت ۷ هکتار از محل عواید چند نمایشنامه، در ناصریه رشت خریداری شد و با ساخته و آماده شدن ساختمان جدید در سال ۱۳۰۷ بیمارستان ملی به ساختمان جدید منتقل شد ولی به‌طور کلی در روز دوشنبه ۶/۳/ ۱۳۰۸ ساعت ۵ بعدازظهر بیمارستان ملی در حضور (آقای افشار) حکمران گیلان و جمعی از معاریف با سخنرانی نعمت‌زاده (میرزا ابراهیم) عضو شهرداری رشت افتتاح شد. شایان ذکر است که روز بعد مردم از بیمارستان بازدید نموده و با شربت و شیرینی از آن‌ها پذیرایی شد. در این راستا مکان قدیم نیز به قطعات مختلف تقسیم و نوسازی گردید. گفتنی است صحرای ناصریه جلگه‌ای سرسبز و وسیع و بخشی از صحرای لوندیه – منطقه‌ای بین دو رودخانه سییاورود (سییاورودبار – صیقلان رود) و گوهررود بود. لوندیه به تدریج به قطعات متعددی تقسیم شد، باربند محله، چهار برادران، بیمارخانه، چله خانه، خمیران زاهدان و ناصریه؛ لذا ناصریه بخشی از لوندیه است که در مجاورت گوهررود بوده و از زمان سلطنت ناصرالدین شاه به این نام نامیده شده‌است. شایان ذکر است که صحرای ناصریه تا سال ۱۳۰۴ خورشیدی در محدودهٔ جنوبی بیرون شهر رشت قرار داشت و حومه رشت محسوب می‌شد. حد شمالی زمین ناصریه را امروز خیابان پورسینا تشکیل می‌دهد. در سال ۱۳۱۷ به علت پیدایش اختلاف بین هیئت مؤسس به ریاست پیر بازاری و صحیهٔ کل مملکتی، ادارهٔ بیمارستان از دست بانیان اصلی خارج و به دولت واگذار شد و اسم بیمارستان نیز به پورسینا تغییر نام داد.بعداز انقلاب جمهوری اسلامی ایران، دکتر عنایت الله رحیمیان از سال 1358تاسال 1362ریاست این بیمارستان را برعهده داشت. [4]

• بیمارستان
• درمانگاه
• مجتمع درمانی

• دانشگاه علوم پزشکی گیلان