بن ماضی
بن ماضی یا بن گذشته یا ماده‌ی ماضی یا سِتاک گذشته یا ریشه‌ی گذشته یکی از دو گونه ی بن در دستور زبان فارسی است.
فعل در زبان فارسی دارای دو بخش بن و شناسه است. بنِ فعل جزء اصلی و دربرگیرنده‌ی معنای فعل است و شناسه بیان‌کننده‌ی تعداد و شخص.
برای رسیدن به بن ماضیِ فعل، لازم است که «ن» را از آخر مصدر آن فعل حذف کنیم؛ و این روش آسان‌ترین روش است.
چند نمونه:
- خواندن: خواند
- دیدن: دید
- رفتن: رفت
- شدن: شد
- خواندن:خواند
- گفتن :گفت
- شنیدن :شنید
- خوردن :خورد
- بردن : برد
منابع
- انوری، حسن و احمدی گیوی، حسن (۱۳۷۵)، دستور زبان فارسی ۲، تهران: انتشارات فاطمی، ویرایش دوم، صص۱۹–۲۰.
- فرشیدورد، خسرو، فعل و گروه فعلی و تحول آن در زبان فارسی (پژوهشی در دستور تاریخیِ زبان فارسی)، تهران
- انتشارات سروش، ۱۳۸۴، ص۹۱.
جستارهای وابسته
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.