بخشندگی
بخشندگی عادتِ دهش بدونِ انتظار جبرانِ آن از سوی طرفِ مقابل است. بخشندگی باعثِ به وجود آمدنِ سازمان‌هایی همچون سازمان خیریه، بنیاد و سازمان ناسودبر در جامعه می‌گردد.
بخشندگی در اسلام
در اسلام به بخشندگی سخاوت گفته می‌شود. سخاوت در لغت از مادهٔ "سَخو" به معنی جود و بخشش بوده و سَخی به معنی بخشنده است.[1] بنابراین "سخاوت" در مقابل بخل بوده که در اصطلاح دینی به ملکهٔ بذلِ مال به مستحق، بدون درخواست سائل، به میزان شایسته، گفته می‌شود.[2] بخشندگی در اسلام -همچون دیگر ادیان- بسیار توصیه گشته است.
بخشندگی در مزدیسنا
در مزدیسنا داد و دهش (ترکیب عطفی، اِ مرکب) از اتباع عطا و بخشش، عدل و سخا است و از سوی اشوزرتشت برای باورمندانِ به مزدیسنا بسیار سفارش شده‌است. به دهشمند در مزدیسنا، سوشیانت نیز گفته می‌شود.
در این بینش، انسان با پیمودن راه عرفان بر آن است تا به اهورامزدا نزدیک شود و با همین انگیزه باید برخی از ویژگی‌های اهورایی را در خود پرورش دهد. یکی از ویژگی‌های اهورایی، بخشندگی و داد و دهشِ بی پایان است. از این رو هر فرد نیز با پرداختن به نیکوکاری و داد و دهش، خشنودی اهورامزدا و روان آفرینش را فراهم خواهد ساخت.
همچنین ببینید
- سازمان خیریه
- بنیاد
- سازمان ناسودبر
- نیکوکاری
پانویس
- ابن منظور، محمد بن مکرم؛ لسان العرب، دار صادر، 1414ق، چاپ سوم، ج14، ص273.
- طریحی، فخرالدین؛ مجمع البحرین، تحقیق سیداحمد حسینی، تهران، کتابفروشی مرتضوی، 1375ش، چاپ سوم، ج1، ص215.
پیوند به بیرون
 |
مجموعه‌ای از گفتاوردهای مربوط به بخشندگی در ویکی‌گفتاورد موجود است. |