بای‌گلایکن

بای‌گلایکَن (انگلیسی: Biglycan) یک پروتئوگلیکان غنی از توالی لوسین است که در ماتریکس برون‌یاخته‌ای بافت‌های گوناگونی همچون استخوان، غضروف و زردپی یافت می‌شود. این پروتئین در انسان توسط ژن «BGN» کُد می‌شود[5] که بر روی کروموزوم ایکس واقع است. این پروتئین در گذشته با نام «پروتئوگلیکان-۱» (PG-I) شناخته می‌شد.[6]

BGN
معین‌کننده‌ها
نام‌های دیگرBGN, DSPG1, PG-S1, PGI, SLRR1A, biglycan, SEMDX, MRLS
شناسه‌های بیرونیOMIM: 301870 MGI: 88158 HomoloGene: 1293 GeneCards: BGN
Gene location (Human)
Chr.X chromosome (human)[1]
BandXq28Start153,494,980 bp[1]
End153,509,546 bp[1]
الگوی گسترش RNA




More reference expression data
هم‌ساخت‌شناسی
گونه‌هاانسانموش
Entrez

633

12111

آنسامبل

ENSG00000182492

ENSMUSG00000031375

یونی‌پروت

P21810

P28653

RefSeq (mRNA)

XM_017029724 NM_001711، XM_017029724

XM_006527758 NM_007542، XM_006527758

RefSeq (پروتئین)

XP_016885213 NP_001702، XP_016885213

XP_006527821 NP_031568، XP_006527821

موقعیت (UCSC)Chr X: 153.49 – 153.51 MbChr X: 73.48 – 73.5 Mb
جستجوی PubMed[3][4]
ویکی‌داده
مشاهده/ویرایش HumanView/Edit Mouse

بایگلایکن در معدنی‌سازی استخوان نقش دارد. در موش‌ها، غیرفعال‌شدن ژن سازندهٔ این پروتئین منجر به بروز پوکی استخوان و کاهش سرعت رشد و کاهش تراکم استخوانی می‌گردد.[7]

هستهٔ مرکزی این پروتئین به فاکتور رشد «BMP-4» متصل شده و بر روی فعالیت زیستی آن اثر می‌گذارد.[8] گزارش شده‌است که بایگلایکن برای فعالیت استخوان‌سازی این فاکتور رشد، ضروری است.[9] شواهدی در دست است که نشان می‌دهد بای‌گلایکَن به مولکول «TGF beta 1» هم اتصال می‌یابد.

منابع

  1. GRCh38: Ensembl release 89: ENSG00000182492 - Ensembl, May 2017
  2. GRCm38: Ensembl release 89: ENSMUSG00000031375 - Ensembl, May 2017
  3. "Human PubMed Reference:". National Center for Biotechnology Information, U.S. National Library of Medicine.
  4. "Mouse PubMed Reference:". National Center for Biotechnology Information, U.S. National Library of Medicine.
  5. Traupe H, van den Ouweland AM, van Oost BA, Vogel W, Vetter U, Warren ST, Rocchi M, Darlison MG, Ropers HH (June 1992). "Fine mapping of the human biglycan (BGN) gene within the Xq28 region employing a hybrid cell panel". Genomics. 13 (2): 481–3. doi:10.1016/0888-7543(92)90279-2. PMID 1612609.
  6. Fisher LW, Termine JD, Young MF (March 1989). "Deduced protein sequence of bone small proteoglycan I (biglycan) shows homology with proteoglycan II (decorin) and several nonconnective tissue proteins in a variety of species". J. Biol. Chem. 264 (8): 4571–6. PMID 2647739. Archived from the original on 5 July 2006. Retrieved 24 December 2017.
  7. Xu T, Bianco P, Fisher LW, Longenecker G, Smith E, Goldstein S, Bonadio J, Boskey A, Heegaard AM, Sommer B, Satomura K, Dominguez P, Zhao C, Kulkarni AB, Robey PG, Young MF (September 1998). "Targeted disruption of the biglycan gene leads to an osteoporosis-like phenotype in mice". Nature Genetics. 20 (1): 78–82. doi:10.1038/1746. PMID 9731537.
  8. Moreno M, Muñoz R, Aroca F, Labarca M, Brandan E, Larraín J (April 2005). "Biglycan is a new extracellular component of the Chordin-BMP4 signaling pathway". EMBO J. 24 (7): 1397–405. doi:10.1038/sj.emboj.7600615. PMC 1142540. PMID 15775969.
  9. Chen XD, Fisher LW, Robey PG, Young MF (June 2004). "The small leucine-rich proteoglycan biglycan modulates BMP-4-induced osteoblast differentiation". FASEB J. 18 (9): 948–58. doi:10.1096/fj.03-0899com. PMID 15173106.

پیوند به بیرون

This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.