بازوفیل

بازوفیل‌ها (Basophil) کمترین درصد گلبولهای سفید (۱٪) در یک گسترش خونی را دارند. کروی شکل اند و ۱۰ تا ۱۴ میکرون قطر دارند (کوچکتر از ائوزینوفیل). هسته آن‌ها دارای کروماتین غلیظ، فرورفته، لوبوله، میزان کمتر کروماتین، پوشیده شده به وسیله گرانول‌ها است (برخلاف ائوزینوفیل‌ها).[1] بازوفیل‌ها دارای دانه‌های درشت آبی تیره در سیتوپلاسم خود هستند. این دانه‌ها حاوی مواد متعددی مانند هیستامین، پروتئوگلیکان (مانندهپارین و کندروایتین) و آنزیمهای پروتئولیتیک (مانند الاستاز و لیزوفسفولیپاز) هستند که نقش مهمی در واکنش‌های التهابی دارند. آزاد شدن هیستامین در خون باعث افزایش نفوذپذیری مویرگها و ایجاد علائم حساسیت (آلرژی) ازجمله التهاب، قرمزی، خارش و مخصوصاً کهیر می‌گردد. سایر مواد نیز در دفاع بدن در برابر میکروبها موثرند. اعمال بازوفیل‌ها قابلیت بیگانه خواری و توانایی کشتن خارج سلولی بازوفیل‌ها بسیار ناچیز بوده و عمدتاً فعالیت آن‌ها محدود به واکنش‌های ازدیاد حساسیت نوع یک می‌باشد. بازوفیل‌ها و ماست سلها دارای گیرنده برای بخش Fc ایمونوگلوبولینهای IgE و IgG4 می‌باشند. هر ماده‌ای که بتواند دو IgE سطحی بازوفیل‌ها یا ماست سلها را بهم وصل نماید (مانند آلرژن‌ها، سم زنبور، C3a و C5a)، موجب دگرانولاسیون این سلول‌ها و آزاد شدن محتویات آن‌ها گردیده که در نهایت واکنش‌های ازدیاد حساسیت نوع یک را سبب می‌شود.

بازوفیل
گرانولوسیت بازوفیل
بازوفیل
شناسه‌ها
MeSH	D001491
TH	H2.00.04.1.02022
FMA	62862

همچنین بازوفیل‌ها فعالیت ضد انعقادی دارند و به علت ترشح هپارین مانع انعقاد خون می‌شوند.