ایزد ماه
ماه نام یکی از ایزدان آئین مزدیسنا است. در اوستا این نام به صورت ماونگهه و در پهلوی و فارسی ماه گفته میشود. یشتی از کتاب یشتها به نام ماهیشت است که در آن ماه مقدس، حامل نژاد ستوران و سرور راستی ستوده شدهاست. روز دوازدهم هر ماه شمسی ماه روز نامیده میشده که نگهبانی آن روز با ایزد ماه است.[1]
بنابر اعتقاد ایرانیان قدیم ماه مانند خورشید مراقبت از اختران را برعهده دارد. از یکم تا پانزدهم اندرماه از دهم تا پانزدهم پرماه و از بیستم تا بیست و پنجم ویسپتس یا ویستپس خواندهمیشد. هر یک از این سه زمان را پنجهٔ ویه میخواندند. (خرده اوستا) در بندهش آمدهاست که در آن مدت با چشم میتوان دید که آب افزونتر میشود و بالش درختان بیشتر و رسیدن محصولات چشم گیرتر است. از همین رو است که ماه را وخش بختار یعنی جان بخش و ابرمند میخواندند و افزایش رمهٔ گوسفندان و سرسبزی روییدنیها و آبادانی را از ماه میدانستند.[2]
پانویس
- اساطیر و فرهنگ ایرانی، ص ۶۱۹
- نامگانی، ص ۱۲۰
منابع
- عفیفی، رحیم (۱۳۷۴)، اساطیر و فرهنگ ایران در نوشتههای پهلوی، تهران: انتشارات توس
- سامی، علی (۱۳۷۲)، نامگانی جلد دوم، شیراز: انتشارات نوید شیراز