ایران‌دوست
ایران‌دوست (به انگلیسی: Persophile) به شخصی می‌گویند که علاقهٔ زیادی به فرهنگ، مردم یا تاریخ ایران دارد.
خاستگاه‌ها
تحسین ایرانی‌ها در دوران شاهنشاهی هخامنشی زیاد بود. به‌طور مثال کورش کبیر تنها فرد غیر مسیحی و یهودی است که مسیح به حساب می‌آمد.[1] رهبران یونانی‌ای که عنوان‌ها و نام‌های پارسی برای خود انتخاب می‌کردند ایران‌دوست به حساب می‌آمدند.[2] همچنین شاهان صیدانی بخاطر سیاست‌هایشان به ایرانی‌ها حقوق بیشتری می‌دادند.
رهبران قفقاز یاری‌دهنده شاهنشاهی ساسانی نیز به عنوان ایران‌دوست شناخته می شوند. مانند استفن یکم پادشاه ایبری.[3]
یکی از برجسته‌ترین ایران‌دوست‌ها تاریخدان ادبیات انگلیسی ادوارد براون بود که در انقلاب مشروطه ایران در سال ۱۹۰۶ نقش داشت.
ایران‌دوستان برجسته
- گزنفون، فیلسوف و مورخ یونان باستان
- ولفگانگ گوته، ادیب آلمانی
- فریدریش هگل، فیلسوف آلمانی
- ادوارد براون، ایران‌شناس بریتانیایی
- هوارد باسکرویل
- اقبال لاهوری، نویسنده و سیاستمدار
- آرتور پوپ
- پیتر ایوری، ایران‌شناس بریتانیایی
- ریچارد فرای
- جان لیمبرت
جستارهای وابسته
منابع
- کتاب اشعیا ۴۵:۱
- Max Cary, Percy Gardner, Society for the Promotion of Hellenic Studies (London, England), JSTOR (Organization), Ernest Arthur Gardner (۱۹۸۴). Journal of Hellenic Studies.
- Rapp، Stephen H. Corpus scriptorum christianorum orientalium: Subsidia. شابک ۹۷۸۹۰۴۲۹۱۳۱۸۹.
This article is issued from Wikipedia. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.