اعراب بائده

از آن جا که ریشه نژادی و امتیازات قومی در نسب عرب نزد جامعه شناسان انعکاسی به سزا دارد، عرب را به دو دسته تقسیم کرده‌اند: اعراب بائده و اعراب باقیه. منظور از عرب بائده نابودشدگان قبل از اسلام هستند که فقط نامشان باقی مانده‌است و مشهورترین آنها قوم عاد، ثمود، جدیس، طسم و عمالقه می‌باشد.[1][2]

قبل از همه در عربستان می زیسته اند و برای خود دوران و سرگذشتی داشته اند، ولی طی حوادث شومی منقرض گشتند و نابود شدند. به همین جهت نیز به آنها «بائده» می گویند، یعنی نابود شده و از میان رفته. گویا اینان همان قوم عاد و ثمود و غیره بوده اند که در سرزمین «احقاف» یعنی جائی که امروز کشور مسقط و عمان است، می زیسته اند، و در نقاط دیگر شبه جزیره هم پراکنده بودند. در روزگار طلوع اسلام، الواح و قبوری باقی مانده بود که مردم آنها را به همان عرب بائده نسبت می دادند.[3][4][5]