استان ریو نگرو، آرژانتین

• مرکز : ویدما
• مساحت : ۲۰۳۰۱۳ کیلومترمربع
• جمعیت : ۵۵۲۸۲۲ (تا ۲۰۰۱)
• فرماندار : میگل سائیس

پیش از آنکه ورود اسپانیایی‌ها به آمریکای جنوبی، استانی که امروزه ریو نگرو نام دارد زیستگاه اقوام پوئلچس، پیکونچس و ووریلوچس از بومیان «تئوئل چه» بود . نخستین اکتشاف گر که از سواحل استان در سال ۱۵۲۰ دیدن کرد، فردیناند ماژلان بود . پس از ورود اسپانیایی‌ها، کشیشی به نام نیکولاس ماسکاردی یک هیأت تبلیغی وابسته به ژزوئیت‌ها در منطقه و در کرانه دریاچه نائوئل ئوآپی تأسیس کرد . در سال ۱۷۷۹ فرانسیسکو فرناندز ده ویدما viedma دو شهر ویدما و کارمن د پاتاگونس را که در دو سوی رود ریو نگرو در برابر هم قرار دارند بنا کرد. پس از انقلاب مه نخستین کوشش‌ها برای کنارزدن بومیان انجام گرفت . در سال ۱۸۷۹، اسپانیایی‌ها به فرماندهی خولیو روکا و در عملیات «فتح صحرا» بومیان را شکست دادند . دکتر فرانسیسکو مورنو، سیاح معروف، جستجوی خود را از پاتاگونیا به جنوب آغاز کرد . با آغاز سدهٔ ۱۹ میلادی، اقامتگاه‌هایی چون سان کارلوس د باریلوچه، چوئل چوئل و خنرال روکا در منطقه احداث شد . بزودی تولید میوه به عمده‌ترین فعالیت اقتصادی تبدیل شد . خطوط راه آهن نیز آلتو واله را به شهرهای مجاور اقیانوس اطلس متصل کرد . ریو نگرو به تاریخ ۱۰ دسامبر ۱۹۵۷ به عنوان استان، استقلال خود را به دست آورد .

رود لیمای در بین استان ریو نگرو و استان نئوکن جاری است . رود ریو نگرو منبع آبی عمده‌ای است که دشت‌های کم آب استان را سیراب می‌کند . غالب مساکن و کشتزارها در دره‌ها شکل گرفته‌اند . این دره‌ها به سه بخش آلتو واله (غرب)، واله مدیو (مرکز) و واله اینفریور (شرق) تقسیم می‌شود . دره‌های حاصلخیز بخش آند بارش سالانه‌ای تا ۲۰۰۰ میلی‌متر دارند در حالی که بارش سایر مناطق استان ۲۰۰ میلی‌متر در سال می‌باشد . تابستان‌های ریو نگرو معتدل تا گرم و زمستان‌های آن سرد است .

رود نگرو از رودهای مهم در این استان به شمار می رود.

استان ریو نگرو با تولید ارزش ۴/۵ میلیارد دلار در سال ۲۰۰۶ و درامد سرانه ۹۸۰۰ دلار می‌باشد . کشاورزی ۱۰ درصد اقتصاد استان را تشکیل می‌دهد که غالباً در دره‌های حاصلخیز رود ریو نگرو به خصوص بخش آلتو واله (غرب) و واله مدیو (مرکز) متمرکز شده‌است . ۷۰ درصد سیب و گلابی کشور در ریو نگرو و در شهر سان آنتونیو اوئسته تولید می‌شود که مصارفی چون تولید آبمیوه یا صادرات دارد . در بخش واله مدیو علاوه بر سیب و گلابی، گوجه فرنگی، پیاز و سایر سبزیجات تازه برای مصارف داخلی به عمل می‌آید . محصول عمدهٔ شهر ال بولسون میوه‌های انگوری می‌باشد . در بیرون از دره‌های حاصلخیز، پرورش دام صورت می‌گیرد به طوریکه ۱۳ درصد گوشت و پشم کشور در ریو نگرو تولید می‌شود . نفت نیز در شهر کاتریل catriel به مقدار نسبتاً ضعیفی استخراج می‌شود . همچنین در بخش معادن می‌توان به معادن دیاتومیت، سنگ گچ و نمک اشاره کرد . ماهیگیری صنعتی استان در آب‌های اقیانوس اطلس و خلیج سان ماتیاس با صید سالانه ۱۱ هزار تن ماهی و ۸ هزار تن ماهی روغن، ماهی مرکب، صدف و انواع غذاهای دریایی (غالباً برای صادرات) صورت می‌گیرد . صنعت جهانگردی نیز یکی دیگر از منابع درامدزا می‌باشد . جاذبه‌های توریستی استان در دو ناحیه عمده واقع شده‌اند : ناحیه آند و ناحیه اقیانوس اطلس از جاذبه‌های ناحیه آند می‌توان به مکان‌های زیر اشاره نمود : پارک ملی لوس آرایانس، جزیره ایسلا ویکتوریا، گذرگاه‌های بین دریاچه‌ها، مرکز اسکیینگ سررو کاتدرال و شهر ال بولسون جاذبه‌های توریستی ناحیه اطلس شامل صخره‌های غارشکل کرانه لاس گروتاس، مناطق ویزه ماهیگیری در واله مدیو، رود ریو نگرو به سبب ورزش‌های آبی می‌باشد .

استان به ۱۳ بخش (دپارتمان) تقسیم می‌شود .

۱ – بخش آدولفو آلسینا

۲ – بخش آویاندا

۳ – بخش باریلوچه

۴ – بخش کونه سا

۵ – بخش ال کوی

۶ – بخش خنرال روکا

۷ – بخش نووه ده خولیو

۸ – بخش نورکوئینکو

۹ – بخش پیچی مائوئیدا

۱۰ – بخش پیلکانیو

۱۱ – بخش سان آنتونیو

۱۲ – بخش والچتا

۱۳ – بخش ونتیسینو ده مایو

• اطلس جامع گیتاشناسی شابک ‎۹۷۸−۹۶۴−۳۴۲−۲۴۶−۲
• ویکی‌پدیای انگلیسی

در ویکی‌انبار پرونده‌هایی دربارهٔ استان ریو نگرو، آرژانتین موجود است.